Not surfing in Surfers Paradise

Na Melbourne was het weer tijd om op mijn eigen benen te gaan staan. Maar oorspronkelijke plan was om na Melbourne naar Cairns te vliegen (een populaire stad die iets meer in het noorden ligt), omdat je vanaf daar heel gemakkelijk het Great Barrier Reef kan bezoeken, wat natuurlijk een must do is als je naar de Eastcoast van Australië gaat. Het enige probleem was het weer. Na mijn tijd in Beijing was ik de betekenis van regen een beetje gaan vergeten dus het idee dat het ergens slecht weer kon zijn, was niet in me opgekomen. Toen ik hoorde dat er een cycloonwaarschuwing was, moest ik mijn plannen toch maar aanpassen. Naast Cairns was de Gold Coast een van de plekken waar ik sowieso naartoe wilde gaan. Niet omdat de stranden daar zo mooi zijn of omdat je daar geweldig kan shoppen, maar omdat ik heel erg graag naar Seaworld wilde gaan (een heel groot dolfinarium met ook allemaal attracties). Een ding dat ik met mezelf had afgesproken voordat ik naar Australie ging, was dat ik zo veel mogelijk dolfijnen wilde zien dus nadat ik wilde dolfijnen in Melbourne had gezien, was het tijd om prachtige dolfijnenshows te zien in Surfers Paradise, Gold Coast. In het begin dacht ik dat Surfers Paradise maar een bijnaam was, maar het is dus werkelijk de naam van een deel van de stad. “Ik ben in Surfers Paradise geweest.” Klinkt wel mooi toch? Nou begon met verblijf in de Gold Coast helaas met een kleine tegenvaller meteen toen ik erachter kwam dat er een wieltje van mijn koffer afgebroken was. Je zou zeggen dat drie wieltjes net zo goed is als vier (dat dacht ik in ieder geval), maar daar vergis je je lelijk in. Vooral als je zo’n zware koffer als ik heb dan kan ik jullie vertellen dat je alle vier de wieltjes nodig wilt je ervoor kunnen zorgen dat de hele koffer in balans blijft. Ik weet dat ik toen ik die koffer in China kocht heel stoer zei dat het geen goede koffer hoefde te zijn, omdat die het maar vijf weken hoefde vol te houden. Nou bedoelde ik dat ten eerste niet zo letterlijk en ten tweede waren er nog geen drie weken om dus had de koffer geen enkel recht om uit elkaar te beginnen te vallen. Het heeft me een tijde geduurd, maar uiteindelijk had ik een hele techniek ontwikkeld waarop je de koffer moest trekken. Helaas was ik de enige die van deze techniek op de hoogte was dus telkens als iemand zeer vriendelijk aanbood om mijn koffer over te nemen, moest ik hem toch telkens weer overnemen nadat ik hun geklungel niet langer aan kon zien. De gehandicapte koffer was een van de reden waarom ik besloot om lekker een iets duurdere shuttle direct naar mijn hostel te nemen. Dat en het feit dat ik geen zin had in een herhaling van Sydney waar ik er achter moest komen dat een kwartier met je koffer lopen toch best wel zwaar is. Helaas had ik in het hostel een kamer op de eerste verdieping (tweede verdieping als je in China was) dus ik moest ongeveer 25 kg de trap op sjouwen. Dit ging echter soepeler dan ik had verwacht en een van de medewerksters die me de kamer liet zien, complimenteerde me nog en opperde dat ik dat vast vaker gedaan moest hebben (uhm nee…normaal nemen mensen de koffer vaak van me over en hoef ik helemaal niks te dragen).

Het hostel was niet al te bijzonder, maar ik had hem speciaal uitgezocht omdat het een “rustig” hostel zou zijn. De meeste mensen die naar de Gold Coast gaan die gaan er namelijk naar toe om te winkelen, ’s avonds feest te vieren en naar de pretparken te gaan. En daar kwam ik dan aan met als enige rede dat ik naar Seaworld wilde gaan. Het is maar goed dat ik alleen reisde, want hierdoor heb ik alleen maar dingen gedaan die ik wilde. Het hostel was inderdaad een rustig hostel dus ik zou er zo weer naartoe gaan. Het enige irritante was de wifi die voor geen meter werkte en dat nadat ik in Melbourne zo verwend was met een vlekkeloos werkende wifi. Natuurlijk is een paar dagen met een waardeloze wifi niet zo erg, maar er waren ook mensen die daar meerdere weken verbleven. Ik had namelijk twee meisjes bij mij op de kamer zitten die in het hostel werkte. Dit is iets wat ik in de Gold Coast als eerste tegenkwam, maar ik heb het daarna in andere hostels ook nog gezien. Het is in hostels heel erg normaal om backpackers aan te nemen in ruil voor (gedeeltelijke) gratis accommodatie. Je maakt bijvoorbeeld een paar uurtjes per dag schoon en in ruil daarvoor hoef je niet voor je kamer te betalen. Dit is natuurlijk een goede deal, maar het dwingt je ook om voor meerdere weken op een plek te blijven zitten en ik weet niet of ik dat wel zou willen.

De Gold Coast deed me weer een beetje denken aan Sydney. Een voor mij perfecte combinatie tussen stad en strand. Het is zo gek, omdat ze hier nauwelijks duinen hebben dus de stad ligt recht aan het strand. Nou vind ik wel dat de stijl van de gebouwen bij het strand past. Wat ik hier vooral mee bedoel zijn de kleuren van de meeste gebouwen. Zelfs de grote gebouwen zijn of wit of gemaakt uit een zandkleurig tint. Ik kan daarom niet zeggen dat ik het lelijk vind om uitzicht te hebben op de stad als ik op het strand lig ook al is dat voor een hele hoop mensen een minpuntje. Ik vind het eigenlijk wel iets hebben.

Veel op het strand ben ik echter niet geweest. Ik had namelijk maar twee volle dagen in Surfers Paradise en daarvan ben ik meteen de eerste dag naar Seaworld geweest. Het park zou om 9:30 uur openen en ik was van plan om het meeste van mijn dag te maken (Seaworld is mooi, maar zeker niet goedkoop!) dus was het vroeg opstaan. Na me dik te hebben ingesmeerd met een laag zonnebrand en ik nog eens had gecontroleerd of ik mijn Chinese paraplu bij me had (waar heel typisch sneeuwvlokken en sneeuwpoppen op staan), was het tijd om op pad te gaan. Seaworld vinden was geen probleem aangezien er een bus rechtstreeks naartoe gaat. Ik moet zeggen dat ik er een mooie dag voor uitgekozen had, straks blauw en lekker warm. Zo heb ik de hele dag een beetje rondgeslenterd door Seaworld, ben ik naar alle shows geweest (en daar de dolfijnenshow zelfs twee keer), ben ik kletsnat uit een achtbaan gekomen en heb ik een zeester geaaid. Ik heb me zeker niet verveeld. Bij het zien van de dolfijnenshow kreeg ik de neiging om al mijn ambitieuze plannen voor de toekomst maar in het water te gooien en voor de rest van mijn leven in het dolfinarium te gaan werken als dolfijnentrainer. Wie heeft er een vijf jaar durende opleiding nodig als je ook gewoon elke dag mag zwemmen en mag werken met dolfijnen? Helaas ben ik een te verstandig mens dus gaan we volgend jaar toch maar gewoon netjes studeren en moet ik maar genoegen nemen met een paar van deze ervaringen.

De volgende dag had ik niet zo veel op de planning staan behalve lekker naar het strand gaan en uitvogelen wat ik na de Gold Coast zou gaan doen. Een hoop van mijn kamergenootjes waren onderhand alweer vertrokken dus ik verwachtte dat ik een lekkere rustige dag voor de boeg had. Wat ik niet had verwacht was dat mijn nieuwe kamergenootje een Nederlands meisje zou zijn. Dat was het moment waarop ik erachter kwam hoe onhandig ik met mijn Nederlands was geworden. In Melbourne sprak ik natuurlijk ook wel wat Nederlands met oom Koert, maar dat was eerder half Nederlands en half Engels waar ik zeer comfortabel mee was. Nu moest ik echter weer netjes Nederlands gaan praten en ik betrapte mezelf er meer en meer op dat ik iets zei in een zin volgorde die ik vorig jaar maar beter niet in mijn Nederlandse les kon zeggen. Ik kan me al helemaal mevrouw Brouwers (mijn Nederlandse lerares vorig jaar) voorstellen als ik zoiets zou zeggen. Het was een geweldig mens en een hele goede lerares, maar oh wee als je een hele domme taalfout maakte. Ik krijg er de kriebels van als ik er aan denk.

Naast mijn ongemakkelijkheid met mijn Nederlands was het wel leuk om weer met een Nederlands meisje om te kunnen gaan. We hebben wat door de stad rondgelopen en in wat winkeltjes gekeken, daarna heb ik de eerste fatsoenlijke maaltijd gegeten terwijl ik alleen rondreis. In de avond zijn we nog naar een marktje geweest op de boulevard wat heel erg gezellig was totdat het uit het niks kei hard begon te regenen en waaien. Het kwam letterlijk met bakken uit de hemel en je kon bijna niet meer tegen de wind inlopen zo hard waaide het (op dat moment had ik er wel spijt van gekregen dat ik een jurkje aanhad getrokken). Ik heb in tijden niet meer zo’n harde regenbui meegemaakt. Eenmaal weer thuis was het tijd om me voor te bereiden op de reis die me de volgende ochtend te wachten stond. Ik had namelijk een tijdje zitten na te denken of ik mijn verblijf niet met een extra dag zou verlengen, maar ik had toen toch zeer kort dag besloten om toch gewoon verder te trekken. Het volgende punt op de agenda was Hervey Bay, om vanuit daar een toer te kunnen boeken naar het bekende Fraser Island waar papa en mama op hun huwelijksreis ook geweest zijn. Dat moest ik natuurlijk te zien krijgen. Dus mijn koffer maar weer “netjes” ingepakt en op tijd naar bed, omdat mijn Greyhound bus de volgende dag om acht uur ’s ochtends zou vertrekken (een onmenselijke tijd, maar je mag niet te veel verwachten als je zo laat van te voren boekt).

Voordat we doorreizen naar Hervey Bay wil ik nog even iets zeggen over het leven in hostels. Op zich is het niet zo erg om een kamer te moeten delen met andere. Ja, de bedden kunnen soms hard zijn (gelukkig niet zoals de half stenen bedden in China) en ja de badkamers zijn niet altijd even schoon en de wifi kan waardeloos zijn, maar daar valt allemaal mee te leven vind ik. Het enige waar ik me echt aan heb geïrriteerd is het leven uit mijn koffer. Ik hou van organiseren vooral met mijn spullen (dit zou je misschien niet zeggen als mijn kamer een grote rotzooi is, maar hoe langer ik in China leef en hoe kleiner mijn persoonlijke leefruimte is, hoe netter ik word). Na een tijdje word je wel gek van het continue openmaken en sluiten van je koffer. Nou kan ik ook nog een beetje vergeetachtig zijn vooral in de ochtend dus telkens als ik mijn koffer net dichtgemaakt heb, kwam ik erachter dat ik nog iets anders nodig had en moest ik hem weer openmaken. Sommige mensen vragen zich misschien af hoe het is om te backpacken met een koffer in plaats van een rugzak zoals het officieel hoort. Beide hebben zijn voor- en zijn nadelen, maar aangezien ik maar voor zo’n “korte” (in Australische termen is het kort) ging reizen was een koffer wel zo makkelijk. Het is namelijk niet dat ik door de bushbush moest lopen om bij mijn accommodatie uit te komen. Australië is een goedontwikkeld land dus heb je gewoon overal wegen. Niet dat ik geen problemen heb gehad met mijn koffer (zoals jullie nu onderhand wel weten), maar het fijne aan een koffer is dat het een stuk makkelijker is om bij je spullen te komen. Het Nederlandse meisje had namelijk een rugzak en zij vertelde me dat ze de spullen die helemaal onderop lagen er sinds het begin van de reis niet meer uitgehaald had. Het fijne aan de koffer was, was dat ik er een slot op kon doen waardoor het meteen ook als een kluis diende. Ik heb gelukkig niet meegemaakt dat mijn dingen gestolen zijn, maar je moet er wel rekening mee houden dat het sommige wel overkomt. Het Nederlandse meisje was voor Australië in Thailand geweest waar haar vuile was gestolen was. De meeste backpackers zijn armzalige studenten dus waarom zou je niet iemands vuile was stelen? Wat extra kleren kan je altijd gebruiken (tenzij je koffer al 25 kg weegt en je bang bent dat je al je spullen straks niet meer mee terug gaat krijgen).

Weten jullie wat? Bij nader inzien denk ik dat het beter is om Hervey Bay voor het volgende stuk te laten voordat jullie zo veel moeten lezen dat je er speciaal tijd voor moet inplannen in je agenda. Ik zal proberen alles over mijn Australie reis zo snel mogelijk te schrijven zodat we daarna weer verder kunnen gaan met mijn huidige, zeer spannende leven op de universiteit in Beijing (eerlijk gezegd is het niet zo spannend, maar ik heb natuurlijk wel een hoop om over te schrijven).