Hello mate, welcome to Aussie.

Hallo mijn lieve Nederlanders daar ben ik weer. Laat ik ten eerste beginnen met iets wat ik net heb gezien en waardoor ik eindelijk heb besloten om er eens goed voor te gaan zitten en dit te schrijven. Ik lag heerlijk op het strand in Hervey Bay met een strak blauwe lucht, 29 graden (volgens mijn mobiel) en een lekker verkoelend windje. De zee is hier heerlijk. Het water is niet alleen warm, maar er zijn ook nauwelijks golven, omdat deze baai wordt afgeschermd door Fraser Island (waar ik morgen heen ga). Perfect om in te zwemmen dus en dat was ik dan ook lekker aan het doen toen ik me omdraaide en een vis uit het water zag springen. Een vis. Die uit het water sprong alsof het een dolfijn was. Sommige van jullie weten wel dat ik het niet zo op vissen heb. Nou viel deze vis nog wel mee, maar ik kan jullie vertellen dat mijn ontspannen zwemtochtje toch wel beëindigt was. Toen ik uit het water was, zag ik pas wat ik daarvoor steeds had gemist en dat was dat die vis niet alleen was geweest. Ongeveer honderd, tweehonderd meter van het strand vandaan zag ik tientallen van zijn vriendjes ook lekker uit het water springen. Om de een of andere rede vond ik dit zo bizar dat ik per direct besloot om terug te gaan naar mijn hostel om een stuk voor mijn blog te gaan schrijven. Dus mensjes, jullie mogen Dolfie de vis, wannabe dolfijn bedanken voor dit verhaal. Voor hen die zich afvragen waarom ik niet eerder heb geschreven kan ik alleen maar zeggen dat ik twee dingen moet hebben om voor mijn blog te kunnen schrijven die niks te maken hebben met of er wel of niet veel in mijn leven gebeurt. Kom op, ik zit in Australië natuurlijk gebeurt er een hoop in mijn leven en ook al zou er niks in mijn leven gebeuren, ik ben zeer goed in staat om zes pagina’s te schrijven over springende vissen (iets wat ik jullie maar zal besparen). De twee dingen die ik “nodig” heb, is ten eerste een plek waar ik er even goed voor kan gaan zitten en nou moet ik eerlijk toegeven dat ik vaak de moeite niet neem om er goed voor te gaan zitten omdat er zo veel andere dingen te doen zijn (je begrijpt wel dat ik me haast nooit verveel). Ten tweede moet ik in een bepaalde stemming zijn om hiervoor te kunnen schrijven, omdat het anders zo stroef loopt dat het zelfs voor mezelf pijnlijk is om te lezen. Er moet leven in een verhaal zitten. Sprekend over leven, ik moet zeggen dat er een hoop insecten leven op de plek waar ik nu zit. Nog geen tien minuten geleden heb ik een akelig grote mier geplet met mijn water flesje en ik zie nu dat er tientallen kleinere mieren nu rond de restanten rondzwerven om het terug te brengen naar hun nest. Ik neem aan dat ze het op gaan eten. Ja, Australië is een hard land.

Dat allemaal terzijde, laten we maar gaan beginnen met het echte verhaal. Natuurlijk zou ik het liefst iets schrijven over waar ik nu zit en wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt, maar dat zou hetzelfde zijn als in het midden van een boek beginnen. Ik heb een keer een boek voor mijn verjaardag gekregen dat zonder dat ik het wist het derde boek in een serie was. Wonderbaarlijk genoeg wist ik het verhaal nog te begrijpen zonder boek een of twee gelezen te hebben, maar dat wil ik jullie niet aandoen. Dus moeten we voor het begin van dit verhaal enkele weken terug in de tijd reizen. Waar begint dit verhaal dan? In Beijing natuurlijk.

De laatste week in Beijing staat me niet meer zo goed bij. Niet dat er niks gebeurde, want een diploma uitreiking, Chinees Nieuwjaar en het afscheid nemen van mijn vrienden wil ik niet niks noemen. Toch was ik die dagen zo druk bezig met me voor te bereiden op Australië dat de dagen aan me voorbij vlogen zonder dat ik er enige aandacht aanbesteden. De diploma uitreiking was verder niet al te bijzonder, maar onverwachts toch emotioneel. Anni, mijn vriendin uit Denemarken begon aan het begin van de diploma uitreiking al te huilen en toen het mijn beurt was om mijn diploma in ontvangst te nemen en een paar woordjes te zeggen, begonnen ook bij mij te tranen te stromen. Niet omdat ik op dat moment al afscheid moest nemen, omdat ik de meeste mensen die avond of de dagen daarna nog zou zien. Nee, wat mij nou echt emotioneel maakte was dat ik ze niet met woorden duidelijk kon maken hoe dankbaar ik was dat ze deze ervaring met me hebben willen delen. China was iets waar ik al jaren naar had uitgekeken en iets wat meer voor me betekent dan ik in woorden kan omschrijven en al deze mensen hebben dit speciale moment met me gedeeld. Afscheid moeten nemen van de mensen die ik hier heb ontmoet was dan misschien ook wel moeilijker dan afscheid nemen van de mensen in Nederland. Ik weet wanneer ik de mensen in Nederland weer ga zien, maar ik heb geen idee wanneer ik sommige mensen die ik in Beijing heb ontmoet weer ga zien. Daarnaast heb je met deze mensen zo’n bijzondere band gekregen, omdat zij letterlijk de enige waren die ik voor maanden heb gehad. Zij waren mijn familie in Beijing en we hebben zo veel met elkaar meegemaakt, we zijn zo veel met zijn alle gegroeid dat ik ze verschrikkelijk ga missen ook al kennen we elkaar nog maar enkele maanden.

Het was op de dag van mijn vertrek naar Australië, enkele uren voordat ik naar het vliegveld zou gaan toen ik afscheid moest nemen van de mensen met wie ik de beste vriendschappen heb opgebouwd en die nog in China waren, Anni, Carin en mijn oude kamergenootje Julia. Heb ik gehuild? Oh ja dat heb ik zeker gedaan zelfs toen ik afscheid nam van Julia ook al is die nog steeds in Beijing als ik straks eind maart weer terug ga (ik heb bij haar dan ook mijn meeste spullen achtergelaten die ik niet mee wilde nemen naar Australië).

Ik zal heel eerlijk zijn tegen de mensen die zich afvragen of ik nerveus was (je gaat vijf weken alleen door Australië reizen zonder een echt plan te hebben. Je hoort dan nerveus te zijn). Tijdens alles wat ik de afgelopen drie weken heb gedaan, heb ik me op drie momenten een beetje zenuwachtig gevoeld. Het eerste moment was op de dag dat ik zou vertrekken naar het vliegveld in Beijing. Het tweede moment was toen ik op het vliegveld zelf was en het pas echt goed tot me doordrong wat ik op het punt stond om te gaan doen. Daarnaast was dit de eerste keer dat ik alleen op een vliegveld was en ik wist niet zo goed was ik moest doen. Ik was zo vroeg op het vliegveld dat ik me nog niet kon inchecken en je moet ook begrijpen dat ik gewend ben aan zeer moderne vliegvelden waar je haast alles zelf moet doen. Zelf inchecken en zelfs zelf je bagage inleveren, dus het was allemaal een beetje verwarrend dat ik dit nu allemaal bij een balie moest doen. Het derde moment waarop ik zenuwachtig was, was de ochtend waarop ik zou vertrekken uit Melbourne en mijn familie daar. Het moment waarop ik er weer zelf op uit zou trekken, maar dit is iets waar ik later nog wel op terug kom. Laten we nu maar weer terug gaan naar het vliegveld in Beijing. Mijn vlucht zou om half twee vertrekken, maar helaas had ik de pech dat ik een uur vertraging had. Aangezien mijn totale reis 26 uur zou duren, had ik van tevoren al besloten dat ik zo veel mogelijk in het vliegtuig moest gaan slapen aangezien beide vluchten die ik had ’s avonds waren. Ik had mijn oordopjes, slaapmasker en twee paracetamols per nacht om me knock-out te slaan (dit laatste is een van oma’s geheimen) dus ik verwachtte dat ik wel redelijk aan mijn slaap toe zou komen. Een ding waar ik geen rekening mee had gehouden was dat je niet meteen kan gaan slapen in een vliegtuig, omdat ze eerst nog langs gaan komen met eten en drinken waardoor je al een of twee uur minder slaap hebt. Daarnaast maken ze je een tot twee uur voor de landing weer wakker om met het ontbijt te komen, dus terwijl ik dacht dat ik tijdens mijn laatste vlucht makkelijk acht uur kan slapen, werd dit uiteindelijk maar vier uur. Nou moet ik wel zeggen dat ik naast weinig slaap wel een goede reis heb gehad ondanks dat ik elf uur in Kuala Lumpur moest wachten op mijn volgende vlucht. Misschien zou elf uur alleen wachten voor sommige mensen een verschrikking zijn, maar ik heb het nooit zo ervaren. Ik heb me kostelijk vermaakt die elf uur met behulp van mijn ereader en mijn laptop waar enkele films opstonden. Het toevallige was, was dat Marion en Frank op dat moment ook in Kuala Lumpur waren, maar helaas niet op het vliegveld.

Tijdens mijn vlucht van Kuala Lumpur naar Sydney zat ik naast een Nederlandse man die een paar kilo vacuüm verpakte pakken kaas in zijn handbagage had zitten voor zijn vrienden in Australië. Nederlandser kan je het bijna niet maken. Het was wel even vreemd om omringt te zijn door mensen die niet allemaal Chinees zijn, maar als ik dacht dat ik in Australië even van China en de Chinezen af zou zijn dan had ik het goed mis. Niet alleen zijn er hier een hoop Chinezen die hier naartoe immigreren voor werk of om te studeren, maar er was ook nog een parade in Sydney voor het Chinese Nieuwjaar waardoor ik me weer omringt had door Chinezen. Meerdere keren heb ik hier al geroepen dat ik nooit meer van China af ga komen.

Toen ik in Sydney aankwam was ik uitgeput en ik had nog een hele dag voor me. Het eerste wat ik heb gedaan, is een simkaart kopen waardoor ik ook meteen weer internet op mijn mobiel had en tot de dag van vandaag ben ik heel blij dat ik dat heb gedaan. Ik ben in China namelijk meer en meer afhankelijk geraakt van mijn mobiel en dan vooral het internet op mijn mobiel, omdat dat mijn enige connectie is met de rest van de wereld. Internet op mijn mobiel is voor mij (vooral nu ik alleen reis) iets noodzakelijks en die eerste dag heb ik het meteen kunnen gebruiken toen ik naar mijn hostel toeging. Mijn hostel lag namelijk in Manly wat niet dicht bij het centrum van Sydney ligt en dus moeilijker te bereiken is vanaf het vliegveld. Het hostel had gezegd dat er shuttlebussen waren die me wel naar Manly konden brengen, maar toen ik aankwam was er geen enkele bus die die kant opging. Wat ze wel konden doen was me in de haven afzetten zodat ik de ferry naar Manly kan nemen wat ik uiteindelijk ook heb gedaan. Eenmaal op Manly aangekomen, kwam mijn internet meteen van pas. Wat had ik Google en Googlemaps gemist in China. Waarom zou je aan mensen de weg vragen als je ook gewoon googlemaps kan gebruiken om je de weg te wijzen? Googlemaps is mijn beste vriend in Sydney geweest. Geen idee welke bus je moet nemen? Gebruik googlemaps. Geen idee waar je midden in een park bent? Gebruik googlemaps. Geen idee hoe laat je moet vetrekken, omdat je niet weet hoe lang het lopen is? Gebruik googlemaps. Nee mensen dit is geen reclame anders had ik er wel betaald voor gekregen. Misschien komt het doordat ik google zolang heb moeten missen, maar ik heb al die verloren maanden ruimschoots ingehaald in de weken dat ik hier nu ben. Ik bedoel, China is een geweldig land, maar eenmaal in Australië aangekomen besefte ik pas hoeveel luxe ik daar op heb moeten geven. Zes maanden lang heb ik moet moeite mijn internet kunnen gebruiken, heb ik geen kraanwater kunnen drinken, kon ik nooit onbezorgd groente of fruit uit de supermarkt eten bang voor voedselvergiftigingen en zes maanden lang heb ik met moeite gecommuniceerd. Ik kan jullie niet uitleggen hoe lekker het is om al deze dingen weer te kunnen doen in Australië. Zoals ik al zei, vind ik China een geweldig land, maar ik begon me de laatste weken wel steeds meer en meer aan dingen te irriteren zoals het gerochel, gespuug en het feit dat alles gewokt wordt waardoor je alleen maar dingen eet die haast verdrinken in olie. Nou heb ik ook een hekel aan koud weer dus ben ik meer dan dankbaar dat ik de laatste koude maand in Beijing oversla en dat ik hier gewoon in een dun shirtje en een kort broekje rond kan lopen. Nee, ik probeer jullie niet jaloers te maken al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik ervan geniet als ik zie dat het in Nederland tien graden is terwijl ik in de volle zon van een ijsje te genieten zit. Sorry, maar jullie slechte weer zorgt er alleen maar voor dat ik meer en meer geniet van het weer dat ik hier heb (ook al wist ik me de eerste dag meteen al te verbranden ook al was het op dat moment bewolkt!)

Sydney vond ik een geweldige stad. Niet omdat alle gebouwen nou zo prachtig mooi zijn (ook al zitten er zeker wel mooie gebouwen tussen) of omdat er zo veel groen was (ik heb een aantal prachtige parken gezien), maar vooral om de sfeer. Terwijl ik in Beijing alleen maar binnen heb gezeten, vooral de afgelopen maanden, omdat het zo verschrikkelijk koud was of omdat de luchtvervuiling ondraagbaar was, is Sydney gemaakt voor het buitenleven. Ik kreeg in Sydney echt het strandgevoel waar ik zo van hou, gecombineerd met het centrum van een grote, levende stad. Mijn eerste indruk van Australiërs is dat ze veel buiten zijn en opvallend actief zijn. Overal zie je mensen hardlopen, de verstandige die in de ochtend of avond gaan en de gekke die om een uur ’s middags op het heetst van de dag gaan (misschien vinden de locals 27 graden niet meer heet, omdat ze rond de 40 graden gewend zijn. Wie zal het zeggen). Het leukst om te zien vond ik de mensen op skateboards met een surfboard onder hun arm op weg naar het strand. Prachtig, iets wat ik in Nederland nog nooit gezien heb. Kortom vond ik Sydney een hele ontspannen sfeer hebben ondanks dat het een grote stad is, maar na Beijing kan ik waarschijnlijk zelfs New York nog relax noemen dus ik denk niet dat ik de meest betrouwbare bron hiervoor ben. Het openbaar vervoer was ook goed (dankzij mijn googlemaps), maar in de bussen was er een ding dat me mateloos irriteerde en wat ik uitermate ouderwets vond. Er wordt in de bussen namelijk nergens aangegeven bij welke halte je bent en het wordt ook niet omgeroepen dus ik moest letterlijk de haltes tellen (die googlemaps me had verteld), omdat ik anders geen idee had waar ik uit moest stappen. In Eindhoven en in Beijing ben ik gewend aan bussen waar de volgende halte digitaal op een scherm wordt aangegeven en anders wordt het wel omgeroepen, maar blijkbaar is dit niet zo vanzelfsprekend. Ja, een ding dat ik in Australië leer is dat een hoop dingen die ik vanzelfsprekend vind die niet zijn. Neem wifi nou bijvoorbeeld. Voordat ik naar Australië ging geloofde ik dat haast elk hostel wel gratis wifi zou hebben, vooral als je nagaat dat ik in de meest afgelegen plekken in China zelfs gratis wifi had, maar nee. Mijn eerste hostel in Sydney (die in Manly) had wel gratis wifi dus wende ik meteen aan deze luxe totdat ik in mijn tweede hostel in Sydney aankwam (midden in het centrum) waar ze juist helemaal geen wifi hadden. Nou maakte dit niet zo heel veel uit aangezien ik daar maar een nacht zou verblijven, maar ik ben daarna wel beter gaan opletten op als ik een hostel boek of ze wel of geen gratis wifi hebben (niet dat dat veel zegt over de kwaliteit van de wifi, maar dat is iets voor later).

Wat heb ik in Sydney dan wel zo allemaal gedaan? Ik kwam op een zaterdag aan, zonder enige planning niet te vergeten, maar ik heb uiteindelijk besloten daar op woensdag weer weg te vliegen. Ik had dus drie volle dagen om Sydney te verkennen (zaterdag niet meegerekend aangezien ik veel te moe was om iets nuttigs te doen). In die drie dagen wilde ik twee dingen sowieso zien en dat was naar de opera gaan in het Sydney Opera House en Bondi beach bezoeken (mensen die Bondi rescue hebben gekeken begrijpen wel waarom ik daar zo graag naar toe wilde gaan).

Het enige wat ik op zaterdag hoefde te doen was bij mijn hostel uitkomen en boodschappen doen. Zoals ik al had gezegd was er geen shuttle die rechtstreeks naar mijn hostel ging dus moest ik de ferry pakken. Dat was verder geen probleem en toen mijn mobiel aangaf dat het vijftien minuten lopen was vanaf de haven naar mijn hostel sprak ik mezelf al bemoedigend toe dat ik er bijna was. Iets te vroeg gejuicht. Ik waren namelijk een paar dingen waar ik geen rekening mee had gehouden en die deze “vijftien minuten” aan deden voelen als op zijn minst een half uur. Ten eerste had ik nog lekker mijn lange broek, vest en laarsjes aan (gelukkig had ik mijn jas wel uitgedaan) terwijl het buiten op zijn minst 25 graden was. Daarnaast is vijftien minuten met alleen een rugzak misschien geen probleem, maar vergeet niet dat ik een koffer achter me aan moest sleuren die 21 kg woog. Ik ben nooit zo goed geweest in het omgaan met een grote koffer, wat waarschijnlijk ook door mijn niet bestaande armspieren komt, dus vijftien minuten met een koffer sjouwen in de stikkende hitte terwijl de weg de helft van de tijd omhoog liep, was zeker geen pretje. Ik herhaal, het was geen pretje en ik keek dan ook helemaal niet naar de terug weg uit.

Uiteindelijk kwam ik bezweet en wel in mijn eerste hostel aan en kon ik gelukkig meteen mijn kamer in ook al was de incheck tijd een stuk later.

Aan het leven in een hostel heb ik zeker even moeten wennen, maar je vind al snel uit wat voor soort hostel en wat voor soort kamer het beste bij je past. In mijn eerste hostel sliep ik in een 4-persoons kamer samen met een ander meisje en twee jongens en in mijn tweede hostel sliep ik in een 12-persoons kamer. Misschien gaat dit gek klinken, maar ik heb liever een kamer met twaalf personen dan een met vier. Waarom? Omdat je in een 12-persoons kamer met zo veel mensen bent dat je niet het gevoel hebt dat je al te veel rekening met elkaar hoeft te houden, omdat het gewoon onmogelijk is om met iedereen rekening te houden (denk hierbij aan slaaptijden etc.). Natuurlijk zijn de kamers waar zo veel mensen in slapen ook goedkoper dus kom ik vaker in 12,10- of 8-persoons kamers uit dan in een 4-persoons kamer en ik ben hier nu zo aan gewend dat er voor mijn geen verschil meer in is. Het was natuurlijks wel iets waar ik aan moest wennen, om met mensen die ik niet kende een kamer te delen en in het begin had ik dan ook continu het gevoel dat mensen op me vingers keken ook al is dat helemaal niet het geval. Iets anders waar ik aan moest wennen was dat je gemengde kamers had (jongens en meisjes bij elkaar dus) en dat er steeds mensen zomaar je kamer binnengelopen komen, maar ook dit was iets waar je snel aan went. Ik moet bekennen dat je in hostels zeer snel leert om je niks van anderen aan te trekken en gewoon je eigen ding te doen, iets waar ik de eerste paar dagen nog niet zo goed in was. Niet dat ik niet mijn eigen ding deed, maar het voelde soms gewoon een beetje ongemakkelijk aan terwijl ik daar nu zo goed als immuun voor ben geworden (geen twijfel of dat wel of niet een goed iets is). Het is in ieder geval goed om alvast te wennen aan het delen van een kamer aangezien ik straks in Beijing ook een kamer met iemand ga delen. Ik had wel geluk met mijn kamergenootjes en ik had het hostel speciaal uitgekozen omdat het een van de rustigere hostels was en dus niet eentje waar iedereen continu aan het feesten is, omdat ik niet naar Australië ben gekomen om heel erg sociaal te doen en een hoop te feesten. Dat is het mooie aan Australië er is voor ieder wel wat. Wil je een hoop nieuwe mensen leren kennen waarmee je misschien wel een tijdje kan samen reizen? Geen probleem hier, maar dit is niet iets waar ik deze weken behoefte aan heb. Niet dat ik asociaal ben. Als iemand tegen me begint te praten, praat ik echt wel terug en als ze me uitnodigen om iets te gaan doen dan ga ik daar vaak wel op in, maar ik zoek de mensen zelf niet op. Ik geniet juist volop van het alleen reizen en de rust dat dat me brengt. Natuurlijk vind ik het leuk om met mijn familie op vakantie te gaan, maar alleen reizen is voor mij een hele nieuwe ontdekking. Ik vind het heerlijk om alleen te reizen wat ik eigenlijk ook al had verwacht ondanks wat andere zeiden. Ik weet namelijk heel goed van mezelf dat ik mezelf kostelijk kan vermaken zonder hulp van andere en ik ben ook niet iemand die continu mensen om me heen nodig heeft. Ik hou ervan om mijn eigen ding te doen.

Ook hiermee had ik geluk met mijn kamergenootjes, omdat we het allemaal wel gezellig vonden om af en toe te kletsen, maar we toch allemaal onze eigen gang gingen en onze dag zelf invulden. Ik zat op de kamer met twee mensen uit Ierland en een jongen uit Frankrijk waar ik nog geen woord mee gesproken heb (ondanks alle moeite die ik heb gedaan…haha). De Ieren waren allebei een stuk ouder dan ik was (rond de 30), maar daar merkten we op het begin weinig van en ze waren allebei dan ook verbaasd toen ik zei dat ik pas 19 ben (ik weet niet of ik dat positief of negatief moet opvatten. Het is aan de ene kant natuurlijk leuk dat ze me volwassener vinden, maar ik wil nou ook weer niet overkomen als een oude zeekoe. Ik denk dat het komt, omdat de meeste mensen van mijn leeftijd hier alleen maar aan het feesten zijn en ik niet. Ach ja).

Zondag heb ik heerlijk van mijn vrijheid genoten en gewoon willekeurig door de stad gezworven zonder me al te veel zorgen te maken om de weg kwijt te raken. Ik heb door twee parken gelopen en ben om de zoveel tijd gaan zitten om lekker buiten mijn boek te kunnen lezen. Dit is zoals ik al zei een van de lekkere dingen aan alleen reizen, je hoeft met niemand rekening te houden en je hoeft alleen dingen te doen waar jij zin in hebt. Zo ben ik die avond ook nog naar de Chinese nieuwjaar parade geweest, omdat ik na een dag de Chinezen natuurlijk al vreselijk miste. Natuurlijk kwam ik daar een uur te vroeg aan, omdat ik geen klok kan lezen en acht uur in mijn hoofd zeven uur is, maar dit was eigenlijk een geluk bij een ongeluk. Omdat ik zo vroeg was, kon ik nog een plaatsje bemachtigen waar ik redelijk kon zitten en alles redelijk kon zien. Als ik een uur later was geweest was had ik waarschijnlijk niks kunnen zien.

Maandag heb ik naast mijn vlucht naar Melbourne geboekt ook nog naar Bondi Beach geweest. Nou wilde ik perse die vlucht in de ochtend boeken samen met het hostel in het centrum van de stad, omdat het vliegveld vanaf daar makkelijker te bereiken is, maar dit was niet een van mijn slimste ideeën. Ik ben totaal geen ochtend mens en dit zeg ik niet omdat zo veel mensen het zeggen, maar omdat ik het echt niet ben. Iets belangrijks als een vlucht plannen in de ochtend als mijn lichaam wel wakker is, maar mijn geest nog half slaapt is dan ook het stomste wat ik kan doen. Het had daarom ook niet als zo’n verassing moeten komen toen ik mijn eticket kreeg en zag dat ik mijn vlucht niet voor die woensdag, maar voor de woensdag erna had geboekt. Wat doe je in zo’n situatie? Papa natuurlijk een berichtje sturen. Niet omdat je het zelf niet kan oplossen, maar omdat je je op dat moment zo stom voelt dat je even iemand nodig hebt die het hoofd gewoon koel houdt. Nou is het verkeert boeken van een vlucht eigenlijk helemaal niks voor mij, omdat ik altijd iemand ben die alles tien keer controleer voordat ik op volgende druk, maar goed het was ochtend en meer hoef ik niet te zeggen. Gelukkig is het niet zo moeilijk om je vlucht te veranderen, maar dat kost je natuurlijk wel weer geld en ik ben hier juist op een budgetvakantie. Bondi beach was na al deze stommiteiten de perfecte afleiding en het was daar heerlijk. Het was prachtig weer en er waren niet al te veel mensen, omdat het een maandag was wat lekker was. Ik wil namelijk ook weer niet helemaal alleen op een strand zijn, omdat ik me dan ongemakkelijk zou voelen. Ik ben zo gewend aan mensen om me heen dat ik het akelig zou vinden om daar helemaal alleen te liggen. Voor veel mensen zou Bondi Beach misschien alleen maar een strand zijn, maar omdat ik Bondi Rescue heb gekeken (een reality programma wat de lifeguards daar volgt) was er een hoop dat ik herkende. Ik heb dus niet alleen op het strand gelegen, maar ook alle plekken opgezocht die ik uit de show herkende (zoals ik eigenlijk ook in Hong Kong met Wie is de Mol gedaan heb). Ik ben alleen niet met een van de lifeguards op de foto geweest, omdat ik ze niet wilde storen terwijl ze aan het werk waren, maar ik moet toegeven dat ik daar nu spijt van heb dus ik moet nog terug gaan om een foto te bemachtigen als ik terug ben in Sydney aan het einde van mijn reis.

Dinsdag moest ik eerst weer een hele toch met mijn koffer maken, omdat ik van hostel zou veranderen, maar gelukkig was ik er nu mentaal meer op voorbereid. Het enige wat ik niet had zien aankomen waren de drie trappen die ik met koffers en al op moest om bij het nieuwe hostel uit te komen. Verder heb ik die dag zelf niet zo veel gedaan, maar ik ben die avond wel naar de opera Faust geweest in het Sydney Opera House (ook hier wist ik een uur te vroeg aan te komen). Dit was de eerste opera waar ik ooit naartoe ben geweest en ik wilde eerst ook liever naar een balletvoorstelling, maar die draaide er op dat moment niet en uiteindelijk ben ik ook wel blij dat ik naar een opera ben geweest, omdat ik het wel goed vind klinken. Ik ben naar de opera geweest in het Sydney Opera House. Klinkt goed toch? Jullie begrijpen natuurlijk wel dat het prachtig is om daar naar een voorstelling te gaan ongeacht waar je naartoe gaat en het was maar goed dat ik me netjes had aangekleed, want je kan daar niet in je korte broekje en slippers aankomen lopen (doei doei strandgevoel), maar het nette aankleden vind ik een van de mooiste dingen aan het gaan naar voorstelling. De opera zelf was mooi, maar apart zoals een opera hoort te zijn. Ik was blij dat ze boven in de zaal een schermpje hadden waarop de vertaling te zien was, want ze zongen alles in het Frans en anders had ik drie uur lang naar gezang moeten luisteren waar ik niks van begreep. Dat alles gezongen werd, was wel iets waar ik aan moest wennen en dan vooral het feit dat een bepaald ritme of deuntje niet herhaald wordt zoals je dat in normale liedjes hebt. In een normaal lied heb je refreinen en coupletten waarvan de tekst wel anders kan zijn, maar de instrumentele muziek blijft hetzelfde. Dit miste ik een beetje in de opera, omdat stukken muziek (met daarbij natuurlijk de tekst) die ik heel erg mooi en leuk vond niet nog eens herhaald werden. Echt opera dus. Het grootste gedeelte van het publiek bestond natuurlijk uit oudere, maar ik zag af en toe ook een kind waarvan ik me afvroeg hoe die hier verdwaald waren uitgekomen. Naast me zat een ouder stel uit Engeland met wie ik nog een beetje heb gepraat en die mij en de rest van Nederland complimenteerde met ons Engels. Daarnaast vroeg de mevrouw me nog of ik kunst studeerde, wat niet zo’n gekke vraag was aangezien niet een hoop jongere vrijwillig alleen naar de opera gaan en ik haar net had verteld dat ik normaal eerder naar balletvoorstellingen ging en dat dit mijn eerste opera was. Hoe stom ik me voelde toen ik haar vertelde dat ik eigenlijk scheikunde of natuurkunde ga studeren. Niet dat mensen die deze studies studeren niet van dit soort dingen kunnen houden, maar het klinkt gewoon zo stom. Aan het einde van de opera moesten we eerst natuurlijk nog op zijn minst vijf minuten applaudisseren, omdat telkens als je denkt dat je eindelijk kan stoppen, ze weer naar voren komen en je moet blijven klappen even hard en enthousiast als daarvoor.

Woensdag was het een regenachtige dag en dus perfect om te moeten reizen. Het enige minpuntje was dat ik een paar minuten met mijn koffer en al mijn spullen door de stromende regen naar het treinstation moest lopen. Ik was toen al een stuk handiger geworden met de omgang met mijn koffer, maar het hielp natuurlijk niet dat het me een tijdje duurde voordat ik de ingang van het treinstation had gevonden. Ik wist waar het moest liggen en ik kon het centraal station van de bussen wel zien, maar ik moest een trein hebben. Enkele minuten en vele meters later was ik redelijk nat (lopen met een koffer en een paraplu is niet zo makkelijk), kwam ik er achter dat het hele station onder de grond lag en dat ik met behulp van een roltrap naar benden moest. Dat was gelukkig de enige hobbel in de weg van de rest van mijn reis naar Melbourne.

Nou mensjes ik denk dat ik het hier maar bij laat, ook al was ik eerst van plan om Sydney en Melbourne in een stuk te doen. Mijn verhalen worden steeds langer. Als ik niet oppas dan schrijf ik straks een heel boekwerk over een dag. Laat ik dat maar niet doen. I will see you next time! Cheers guys.