Going further down under

Wat is het toch heerlijk dat het zo makkelijk is om te vliegen. Je stapt het vliegtuig in, bent eventjes in de lucht om voor je het weet het vliegtuig al weer uit te stappen op een hele andere plek dan waar je begonnen bent. Vliegen in Australië zelf is dan ook redelijk makkelijk, maar je moet wel goed oppassen als je je vlucht hier online boekt. Ik moet zeggen dat ze hier volgens mij een fortuin verdienen aan extra toeslagen op de vluchten ook al hoef je die dingen niet perse te betalen. Wat ze doen is er voor zorgen dat deze toeslagen (denk hieraan aan geld voor goede doelen die de luchtvaartmaatschappij steunt, stoeltoeslagen etc.) automatisch al aangevinkt zijn waardoor je een hoopt extra betaald als je niet oppast. Ik vind het uitermate irritant, omdat ik nu een hele rij af moet gaan om al die vinkjes weg te werken, omdat ik maar een armzalige student ben en dus geen geld wil besteden aan het kiezen van een stoel (het kan me geen ene moer schelen waar ik zit) of aan onbekende goede doelen. Daarnaast ben en blijf ik toch een Nederlander dus moet ik bekennen dat ik redelijk van mijn geld hou en het liever aan andere dingen besteed.

Dat Melbourne een andere stad is dan Sydney dat staat vast, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik hier in een echt huis met mijn eigen kamer bij familie zat in plaats van in een kamer met een hoop vreemde mensen. Waar Sydney een grote stad was met een strandgevoel, vond ik Melbourne meer cultureel en onderverdeeld in een hele hoop gebieden die allemaal hun eigen sfeer en doel hadden. Wat ze in Melbourne namelijk wel slim hebben gedaan is alle theaters, concertgebouwen etc. bij elkaar te zetten. Hetzelfde hebben ze gedaan met een hoop sportstadiums en zelfs het centrum, de harde kern van Melbourne is zijn eigen kleine gebiedje. Ook qua weer verschillen de twee steden van elkaar. In Sydney is het weer redelijk constant. Is het warm? Dan kan je er van uit gaan dat het wel een tijdje warm gaat blijven. Melbourne is hier een stuk wisselvalliger mee en dat heb ik dan ook meegemaakt. Zat ik de ene dag nog lekker in een kort broekje in de stralende zon om de volgende dag met een lange broek en vest aan te zitten, omdat de temperatuur plotseling van 30 graden naar 18 graden is gezakt (nee, ik overdrijf niet. Dit gebeurd echt.) Volgens oom Koert kwam dit, omdat er tussen Melbourne en Antarctica niks meer ligt aan land. Als er dus een koufront vanuit het zuiden aankomt, is er niks om het tegen te houden waardoor de temperatuur heel erg kan schommelen. Alleen al om deze rede zeggen een hoop mensen uit Sydney dat ze nooit in Melbourne willen wonen en visa versa (dan hebben we het nog niet over de rivaliteit die er tussen deze twee grote steden bestaat). Ik kan begrijpen dat sommige mensen dit wisselvallige weer lekker kunnen vinden vooral midden in de zomer als het meerdere dagen 40 graden kan zijn. Ik hou er echter van om te weten wat me te wachten staat zodat ik me niet elke dag hoef af te vragen of ik me nou te warm of te koud heb aangekleed (een van mijn eeuwige dilemma’s). Gelukkig heb ik niet echt slecht weer gehad op een storm na waar wij met zijn alle niks van hadden gemerkt om er de volgende dag achter te komen hoe veel schade het had aangericht. Hele bomen waren met wortel en al omgevallen, maar Woutje die sliep gewoon lekker hoor, dus merkte ze er niks van. Gelukkig kwam de storm pas laat op de dag, omdat ik die ochtend en middag nog gewoon lekker met dolfijnen en zeehonden heb gezwommen (hier kom ik later nog op terug).

Ik heb een hoop gezien en gedaan in Melbourne (wat ook wel mocht aangezien ik daar twee weken heb gezeten), maar tegelijkertijd heb ik ook een paar heerlijke luie dagen gehad. Het lekkerste was om voor het eerst in zes maanden weer bij familie te zijn, iets waarvan ik pas merkte dat ik het heb gemist toen ik het weer even kon ervaren. Het zijn de simpelste dingen die je mist, omdat het vooral de simpelheid van het familiezijn mist als je weg bent. Zo vond ik het bijvoorbeeld heerlijk om mijn eigen ontbijt te kunnen pakken wanneer ik wilde, lekker in de woonkamer op de bank te kunnen zitten en de ijskast open kon doen om te kijken wat ik eens zou gaan eten als ik een keer zin had in te snacken (nou geniet ik zo van al het eten dat ik in China heb moeten missen dat ik volgens mij constant aan het snacken was. Volgens mij probeer ik zes maanden in vijf weken in te halen. Geen goed idee, maar ach ja). Doordat ik werd herinnerd aan hoe het is om thuis te wonen, begon ik Nederland ondanks de wonderen van Australië toch meer en meer te missen. Hoe makkelijk zou het zijn om hierna gewoon het vliegtuig naar huis te nemen om daarna heerlijk thuis te kunnen zitten. Het was zo’n verleidelijk idee dat ik bijna begon te wensen dat het zou gebeuren ondanks het feit dat ik altijd tegen mensen zeg dat ze geen beslissingen moeten maken als ze heel erg emotioneel bent (verdrietig, boos, etc.), omdat je dan niet meer helder kan nadenken. Op zulke momenten sprak ik mezelf maar streng toe en vroeg ik mezelf wat ik dan in hemelsnaam al de maanden thuis zou gaan doen. Naast bijles geven had ik natuurlijk nog iets anders aan werk moeten doen. Zat ik er echt op de wachten om terug te gaan naar de Jumbo of om bij de AH achter de kassa terecht te komen? Er is natuurlijk niks mis met in een supermarkt werken, maar na twee jaar ben ik blij dat ik gestopt ben en ik ben dan ook niet van plan om ooit nog terug te gaan. Het was goed voor de tijd dat ik er werkte, maar verder nooit meer. Als ik me dan voorstelde hoe mijn maanden er in Nederland uit zouden zien, in mijn ogen een grote tijdverspilling, kon ik de dwaasheid van mijn wensen wel inzien, maar dat deed niks weg aan het feit dat ik Nederland nog steeds miste. Het hielp natuurlijk ook niet dat ik bij oom Koert en Adrienne poffertjes, peperkoek, gekookte aardappelen en groente kon eten, kortom “normaal eten”. Maar een van de dingen die ik misschien nog wel het ergst vond, was dat ik heel Aleid haar examenjaar nu zou missen. Ik zou er niet voor haar zijn om haar te helpen met het studeren van haar examens. Ik zou er niet zijn om haar te steunen en haar lekker te verwennen als de centraal examens eindelijk zouden beginnen. Ik zou er niet zijn om mijn ervaringen met haar te delen. Ik zou er niet zijn met het uitzoeken van haar gala jurk en ik zou haar gala missen. Ik mis waarschijnlijk zelfs haar diploma uitreiking. Zo veel belangrijke gebeurtenissen en ik ga ze allemaal missen, omdat ik zo nodig langer in Beijing moest blijven. Omdat ik me mezelf er niet toe kan verzetten om China eerder te verlaten dan noodzakelijk is. Dat ik al dit zou missen, was dan ook de eerste gedachte die ik had toen ik besloot om langer in Beijing te blijven en het is ook de rede die me het meest aan mijn besluit deed twijfelen. De tweede gedachte die ik had was dat ik straks ook het paasbrood zou missen waardoor ik het een heel jaar zonder paas- en kerstbrood heb moeten doen. Ondanks dat ik er thuis voor mijn kleine zusje wil zijn, wil ik juist ook een voorbeeld voor haar zijn. Ik wil haar laten zien dat als je echt iets wil, je iedereens twijfels als water van je af moet laten lopen en er gewoon voor moet zorgen dat je het waar maakt.

Een ander ding dat het idee van Nederland zo verleidelijk maakte, was het volgende: Nederland was makkelijk. Terug gaan naar Nederland was de simpele weg, terwijl ik voor China meer moeite moest doen en geloof me China maakte het me er niet makkelijker op. Ten eerste moest ik een nieuw visa voor China krijgen dus ging ik samen met oom Koert en Adrienne met een hoop papieren naar het Chinese consulaat in Melbourne. In Nederland ging de aanvraag voor mijn visa zo snel en gemakkelijk dat in hier in Australië niet anders verwachtte, maar wat had ik het mis. Een klein detail dat ik namelijk was vergeten, was dat ik in Nederland een heel reisschema had gehad. Toen ging ik nog werkelijk een tijdje de toerist spelen, maar deze keer had ik geen schema en kon ik ze maar een hotelboeking van een nacht laten zien. Allereerst moet ik al lang wachten voordat ik eindelijk aan de beurt was. Toen ik dan eindelijk aan de beurt was, deelde de medewerker in het hokje me mee dat ik me niet kon aanmelden voor een toeristenvisa, omdat je daarvoor moest kunnen bewijzen dat je op zijn minst voor 80% van je verblijf onderdak had. Daar stond ik dan met mijn hotelreservering voor een nacht. Gelukkig had papa via het reisbureau nog een nepticket kunnen regelen waardoor ik wel een vliegticket voor een terugreis ergens in april had. Dit vliegticket hadden we voor de zekerheid maar aangevraagd. Toen ik mijn visa in Nederland aanvroeg hadden we ook zo’n ticket voor mij, maar daar hebben ze nog geen seconde naar gekeken. Toen de vrouw achter de balie aan me vroeg wat ik in China ging doen, was het eerste wat ik zei dat ik vrienden in Beijing ging opzoeken. De mevrouw was heel behulpzaam en ze zei dat ik me wel voor een bezoekersvisa aan kon melden, maar dan had ik het adres van mijn vriendin nodig, een kopie van haar visa en een kopie van haar paspoort. Dingen die ik wel te pakken kon krijgen, omdat ik een vriendin in Beijing heb die haar eigen appartement heeft, maar die kon ik op dat moment niet meteen inleveren. Daarnaast sluit het consulaat om drie uur en mijn vriendin zat op school dus kon ik al die dingen nooit voor drie uur krijgen. Daarna hebben oom Koert en Adrienne me nog een toer door de stad gegeven, maar er zat niks anders op dan de volgende dag terug te gaan. Dat heb ik de volgende dag met oom Koert dan ook gedaan. Deze keer moest ik nog langer wachten dan de dag daarvoor, maar ik had als het goed was tenminste al mijn papieren. Dat dacht ik tenminste. De mevrouw die me die dag hielp was zo vriendelijk om me mee te delen dat ik nog een “Letter of invitation” nodig had die mijn vriendin in Beijing in had moeten vullen. Waarom ze me dat de dag ervoor niet hadden verteld is een raadsel. Gelukkig was ik zo slim geweest om mijn laptop mee te nemen. ‘Die krijgen me niet meer!’ dacht ik die ochtend toen ik mijn laptop in mijn tas inpakte. Het enige probleem was dat er geen printer was en geen wifi dus ik kon die brief stiekem zelf wel invullen (verder ben ik een heel braaf meisje hoor), maar ik kon hem niet in het consulaat zelf naar die mevrouw opsturen. Dus moesten we eerst naar een cafeetje waar ze wifi hebben zodat ik die verrekte brief op kon sturen. Er was echter nog een probleem en dat was dat ik die brief op mijn computer moest invullen en ik de handtekening van mijn vriendin nodig had. Ik had alleen maar de handtekening die op haar paspoort stond dus heb ik met mijn beste computervaardigheden die handtekening in dat bestand moeten zetten om er tegelijkertijd voor te zorgen dat het er niet al te vervalst uitzag (ik begin onderhand een meester crimineel te worden). Geloof me, dit was geen simpel knip en plak werk, omdat ik nu een Apple heb en als je niet weet hoe alles werk is er niks simpel. Uiteindelijk is het me toch gelukt en kon ik terug gaan naar het consulaat. Daar heb ik de niet netjes in de rij staan wachten, maar ben ik meteen naar de mevrouw toegelopen die me daarvoor had geholpen. Eindelijk was alles geregeld en kon mijn visa aangevraagd worden. Aangezien het vrijdag was, kon ik mijn visa pas op woensdag ophalen, omdat het twee werkdagen zou duren om mijn visa aan te vragen. Woensdag ben ik zelf met de trein en tram naar het consulaat gegaan, omdat ik oom Koert en Adrienne niet weer zo lang wilde laten wachten. Een verstandige beslissing, omdat het die woensdag om de een of andere rede zo druk was dat ik twee uur heb zitten wachten. Twee uur! Gelukkig neem ik mijn ereader op het moment overal mee naartoe dus heb ik me niet verveeld, maar ik kan me niet voorstellen hoe al die andere mensen het overleefd hebben aangezien ze de hele tijd niks aan het doen waren. Verschrikkelijk om twee uur lang alleen maar te zitten en niks te doen. Ik dank de goden voor het feit dat er verder niks mis is gegaan en dat ik die bewuste woensdag eindelijk mijn visa in handen had. Nou vragen sommige van jullie zich misschien af waarom ik me moest aanmelden voor een toeristen visa terwijl ik daar ga studeren. Dit komt, omdat ik zo nodig moest besluiten om door Australië te reizen. Aangezien ik deze vijf weken geen vast verblijfadres heb, kon de universiteit mijn aanmeldingspapieren nergens naartoe sturen. Deze papieren zou ik nodig hebben als ik me voor een ander visa zou willen aanmelden. Wat ik nu ga doen, is hetzelfde als wat ik de eerste keer heb gedaan. Ik ga met een “toeristenvisa” het land in en de school zorgt er dan voor dat mijn visa in China verandert wordt.

Nou hielden de moeilijkheden met China hier niet op. Ik stond nog steeds op de wachtlijst voor een kamer, maar het was dus nog niet bevestigt dat ik een kamer op de campus zou kunnen krijgen. Toen ik eindelijk weer een reactie kreeg, stond hun gebrekkige Engels weer in de weg. Meerdere keren had ik ze gezegd dat ik een gedeelde kamer wilde, omdat die de helft kost van een eigen kamer. Toch bleven de mensen het de universiteit het standvastig hebben over een enkele kamer met een badkamer. Uiteindelijk is het volgens mij toch wel duidelijk geworden, omdat ik ondertussen een kamer heb weten te bemachtigen (de meest kleine kamer volgens mij op de hele campus, maar ik zie later wel of ik naar een grotere kamer wil verhuizen aangezien het maar voor drie maanden is). Maar de hele tijd dat ik in Melbourne was had ik echter nog steeds geen verblijfplaats in China wat op sommige mensen een best wel stressvolle gedachte was. Gelukkig is alles uiteindelijk toch goed gekomen en ik hoop dat ik verder ook op geen andere problemen ga stuiten.

Naast al dit geregel heb ik natuurlijk ook nog een hele hoop andere dingen in Melbourne gedaan waarvoor ik vooral Koert, Adrienne en de rest van de familie moet bedanken. Ik moet bekennen dat ze me verschrikkelijk hebben verwend wat na zes maanden China toch wel lekker is. Ik heb dan ook veel geweldige dingen mogen zien en ervaren. Neem nou kangoeroes een dier dat je in Australië natuurlijk te zien moet krijgen. Ik had echter geen idee dat het zo makkelijk zou zijn om ze in het wild te zien te krijgen. Vlakbij het vliegveld kon je de kangoeroes vanaf de weg zien als ze aan het einde van de middag uit de schaduw van de bomen tevoorschijn kwamen. Het is zo vreemd om die dieren zo makkelijk in het wild te kunnen zien aangezien de enige wilde dieren die ik in Nederland zie, vogels zijn en we het al super bijzonder vinden als we een wilde eekhoorn of konijn zien. Dus in plaats van “Kijk, kijk een eekhoorn!” kon ik nu “Kijk een kangoeroe!” zeggen. Nou vonden Koert en Adrienne het niet voldoende dat ik maar een enkele kangoeroe van zo veraf had gezien dus zijn we er aan het begin van de avond samen met Edmund nog eens op uit getrokken op een safari door de buitenwijken van Melbourne op zoek naar een kudde kangoeroes. Hebben we ze gevonden? Ja zeker, een hele groep zelfs. We zijn langs de weg gestopt zodat ik een foto kon maken, maar ze waren nog te ver weg om een goede foto te kunnen maken. Dus ben ik op aandringen van oom Koert samen met hem over het hek geklommen (technisch gezien ging ik er onderdoor met een souplesse waardoor ik me heel erg cool voelde). Je wilt natuurlijk niet te dichtbij komen, want het zijn en blijven wilde dieren en ik denk niet dat ik een bokswedstrijd met een kangoeroe aan wil gaan. Nou zijn de kangoeroes in eerste instantie banger voor jou dan jij voor hen dus toen ze ons in de gaten kregen begonnen ze met zijn alle weg te hoppen (iets wat ik nog heb weten te filmen). Wie had ooit gedacht dat ik dit jaar nog een groep wilde kangoeroes weg zou zien hoppen? Ik in ieder geval niet. Voor de Australiër zijn kangoeroes natuurlijk niet zo bijzonder en er worden ook redelijk vaak kangoeroes aangereden. Je zult dan ook overal langs de weg waarschuwingen borden zien staan met een kangoeroe erop. Het verschil tussen de toerist en de Australiër als het op kangoeroes aankomt? Als ik (als de toerist die ik ben) een dode kangoeroe langs de weg zag liggen, vond ik het zielig voor het dier. De echte Australiër denk echter helemaal niet aan het dier, maar aan de persoon die het dier heeft aangereden en dan vooral aan zijn auto. “Ik hoop dat die niet te veel schade heeft opgelopen aan zijn auto.” De auto? Dat was wel het laatste waar ik aan gedacht zou hebben. Nou ben ik natuurlijk maar een onschuldig meisje uit Nederland en ben ik niet gewend aan de harde Australische wereld.

Ja Australië is een hard land dat jaarlijks vele wonden op loopt waarvan je de littekens nog duidelijk kan zien. Ik wist natuurlijk dat er in de zomer vaak bosbranden in Australië voorkwamen, maar het was nooit compleet tot me doorgedrongen hoe gevaarlijk bosbranden zijn. Ik ben gewend aan het natte, groene Nederland waar dingen eerder verdrinken dan verbranden, maar nu kwam ik oog in oog te staan met de droge, gele vlaktes van Australië. Australië is zo’n uitgestrekt land dat je het je bijna niet voor mogelijk houdt. Ik heb zeeën van geel gras, dor gras en kreupelhout gezien zo ver als het oog reikte met zo af en toe een eenzame boom die er al net zo dor uitziet als het gras. Op sommige momenten deed het me aan de vers gemaaide graanvelden in Frankrijk denken, maar Frankrijk valt in het niets bij Australië en dit waren geen graanvelden, maar eindeloze vlaktes. Je gaat je heel snel nietig voelen in dit land waarvan grote delen onbewoond zijn en je makkelijk vier uur kan moeten vliegen om naar een andere stad te gaan. Met de dag begint het moeilijker en moeilijker te vinden om mensen uit te leggen waarom ik niet zo vaak in Amsterdam ben geweest aangezien ons gevoel van afstand zo anders is dan in landen als Australië en China. Maar laten we even terug gaan naar de bosbranden. Het kwam best wel als een shock om er achter te komen hoe snel die branden zich verspreiden en hoeveel mensen sterven door bosbranden. Vooral toen oom Koert me vertelde hoe hij ooit een stuk land ver buiten de stad had gekocht om daarop een vakantiehuis te kunnen bouwen. Van het bouwen kwam uiteindelijk niks dus verkocht hij het weer en een andere eigenaar bouwde er een mooi huisje op. Op het moment is er van dat huis en de straat niks meer over en zijn de eigenaren omgekomen. Allemaal door een bosbrand die zich met een snelheid verplaats die je je niet voor mogelijk houdt waardoor er niks is dat je kan doen. Wat ik dan wel weer wonderbaarlijk vond, was dat van alles in zo’n brand verwoest wordt, maar dat een hoop bomen het overleven. Op sommige plekken kon je bomen zien waarvan de bast helemaal zwartgeblakerd was, maar de boom leefde nog steeds.

Laten we nu maar verder gaan met wat vrolijkere dingen. Ik heb eindelijk een van mijn levenslange dromen waar kunnen maken en dat was dat ik met wilde dolfijnen wilde zwemmen. Het was een van de dingen die ik perse wilde doen in Australië en oom Koert en Adrienne waren zo lief om het mij als cadeau te geven. Op de eerste zaterdagochtend zijn we er vroeg op uit getrokken, omdat het een eindje rijden was naar het havenplaatste vanaf waar de boot voor mijn toer zou vertrekken. Ik kan met eerlijkheid zeggen dat dit een van de geweldigste ervaringen uit mijn leven is en dat wil wat zeggen aangezien ik het afgelopen jaar een hoop prachtige dingen heb meegemaakt. De groep die voor mij was, had de pech dat ze geen dolfijnen gezien hadden, maar aangezien je in deze toer ook met zeehonden ging zwemmen hadden ze toch nog een geweldige tijd gehad. Nou moet ik toegeven dat ik redelijk veel geluk heb in mijn leven en dat werd ook meteen weer bewezen toen we een hele groep dolfijnen vonden. Laat ik wel even verduidelijken wat “zwemmen” met dolfijnen betekend. Je moet niet denken dat je zomaar in het water mag springen en als een of andere zeemeermin of dolfijnentrainer met de dolfijnen rond zwemt. Aangezien deze soort dolfijnen alleen maar in dit gebied voorkwamen, is het een beschermde diersoort dus vrij rondzwemmen en de dolfijnen aanraken was dus niet toegestaan (tenzij je een van de toerleiders was dan mocht je wel vrij rondzwemmen). Wat mochten we dan wel doen? Het water in natuurlijk, maar dan moesten we wel een touw vasthouden. Het klinkt misschien een beetje saai dat je de hele tijd een touw vast moet houden, maar geloof me de ervaring wordt er niet minder om. Na de dolfijnen gingen we op weg naar onze tweede locatie en dat was een platform in het midden van de zee waar een hele groep zeehonden op woonde. Ik heb geen idee waarom iemand een houten platform in het midden van de zee zou willen maken, maar ik heb dankzij die persoon wel mooi met zeehonden mogen zwemmen. Op weg naar het platform zijn we nog gestopt en nadat de bemanning er zeker van was dat er geen dolfijnen in de buurt waren, mochten we vanaf het dak van de boot in het water springen. Nou weten de meeste van jullie wel dat ik niet zo’n held ben, maar sinds ik in China ben heb ik een knop omgezet en dwing ik mezelf om minder na te denken en meer dingen gewoon te doen. Dus sprong ik van de boot, heb ik aan een touw in het water gehangen terwijl de boot aan het varen was en heb ik een geweldige tijd gehad. Niet dat ik me geen zorgen maakte. Vooral toen ik aan de touw ging hangen en ik op mijn niet bestaande armspieren moest vertrouwen, heb ik lang getwijfeld of ik het wel of niet moest doen, maar eenmaal in het water en achteraf ben ik blij dat ik het gedaan heb. Eenmaal bij het zeehonden paleis aangekomen, deden we onze snorkels weer op en sprongen we het water in. Deze keer mochten we wel zelf rondzwemmen, maar iedereen bleef toch wel dicht bij elkaar. Je moet niet vergeten dat zeehonden groter zijn dan je denkt en je wil dan ook niet te dichtbij komen. Nou waren het niet de zeehonden die me daar in het water de stuipen op het lijf hebben gejaagd, maar de kwal die daar zo rustig in het water op me af aan het dobberen was. Ik droeg natuurlijk een wetsuit, maar ik ben toch maar zo snel mogelijk de andere kant op gezwommen. Ik kan me nog steeds herinneren hoe ik eerst per ongeluk het hoofd? van een kwal heb aangeraakt op het stand in Nederland, omdat het zo mooi glinsterde (ik lijk zo net een vogel) en ik wilde weten wat het was.

Nou zou je zeggen dat de rest van mijn verblijf in Melbourne maar magertjes moet hebben geleken in vergelijking met het zwemmen met dolfijnen. Dit is echter verre van waar. Alles wat ik in Melbourne heb meegemaakt, is op zijn eigen manier bijzonder geweest. Zo vond ik het geweldig om de rest van mijn familie eindelijk te kunnen ontmoeten. Het zijn allemaal zulke aardige en geweldige mensen dat het jammer is dat ze zo ver weg wonen en dat we ze zo weinig te zien krijgen. Het is maar goed dat ik van plan ben om later een huisje ergens in Australië te kopen zodat ik daar naartoe kan vluchten tijdens de winter in Nederland.

Wat heb ik verder nog gedaan? Meer dan genoeg. Ik ben samen met oom Koert nog naar een combinatie van een dierentuin en een safaripark geweest waar ze een hoop dieren hadden die alleen maar in Australië voorkomen. Ik heb mijn eerste koala gezien, een zeer agressieve vogel gevoerd die een beetje op een struisvogel leek alleen dan met zeer beangstigende bloedrode ogen en een papegaai op mijn arm gehad. Dat is nog zoiets geks. In Australië en zelfs midden in steden als Sydney en Melbourne kan je wilde papegaaien zien (nou hoor je ze eerder aangezien ze een hoop lawaai maken. Serieus, ze maken een lelijk geluid dat niet uit zo’n mooie vogel zou mogen komen).

Daarnaast ben ik ook nog met oom Koert naar een concert van Beethoven geweest waarin de dirigent om de zoveel tijd stopte zodat hij kon uitleggen wat hij net gespeeld had en waarom het zo’n bijzonder stuk was. Het was zeer interessant en het was leuk om het concertgebouw van Melbourne van binnen te kunnen zien.

De laatste grote tocht die ik in Melbourne heb gemaakt, is de Great Ocean road. Samen met oom Koert ben ik nogmaals in de auto gestapt en hebben we de oh zo bekende en prachtige weg afgelegd die voor kilometers de kust volgt. Ik heb me (net zoals oma volgens oom Koert) verbaasd over het feit dat het een prachtige dag was en dat er geen kip op het strand was. Geen mens en geen tentje of kraampje te zien en dat op een prachtig stuk strand waar je heerlijk zou kunnen zwemmen. Toen we in een klein dorpje stopte om te eten waren we plotseling weer onder de mensen en moesten we tot op de straat in de rij staan om een ijsje te kunnen kopen. We hebben uren gereden om uiteindelijk nog bij de twaalf Apostelen uit te komen. Nou snap ik niet waarom iemand een stel rotsformaties in de zee Apostelen zou noemen en het zijn er onderhand ook geen twaalf meer, maar het was nog steeds geweldig om te zien.

Naast al deze geweldige, unieke dingen die ik heb mogen doen en zien in Melbourne, waren het ook de kleine dingen die mijn tijd hier zo leuk en bijzonder maakte. Denk hieraan aan het opzetten van een tv in Olivia’s huis, bij andere familieleden blijven eten en alle verhalen van oom Koert te horen. Een van de mooiste momenten was misschien wel toen oom Koert de stamboom van de Beekes familie tevoorschijn haalde aangezien ik zo graag zelf een keer een stamboom zou willen maken, omdat ik geïnteresseerd ben in mijn familiegeschiedenis. Ik werd emotioneler dan ik had verwacht bij het horen van de verhalen en vooral toen ik sommige brieven mocht lezen van vroeger en het verhaal hoorde over oom Koerts moeder en de Nederlandse vlag. Mijn familie heeft zo veel meegemaakt waardoor ik het begrijpelijk vind dat het soms moeilijk is om er over te praten en onder andere door mijn liefde voor geschiedenis en door mijn sterke familiegevoel voel ik me zo verbonden met mijn familiegeschiedenis dat ik het soms jammer en zelfs moeilijk vind dat ik er zo weinig van weet.

Ik weet niet wat ik verder moet zeggen behalve dat ik een geweldige tijd in Melbourne heb gehad en dat ik oom Koert, Adrienne en de rest van de familie ontzettende dankbaar ben voor hun gastvrijheid en alles wat ze voor me hebben gedaan. Ik heb me zo kunnen ontspannen in Melbourne dat ik het voor een moment spannend vond om weer in het vliegtuig te moeten stappen op weg naar mijn volgende bestemming. Daarnaast had ik ook veel te veel gewicht in mijn handbagage zitten en was ik bang dat ze mijn handbagage op het vliegveld zouden controleren (wat gelukkig niet gebeurd is). Ik denk dat ik kan zeggen dat Melbourne een plek was waar ik me voor het eerst zo heb kunnen ontspannen dat ik mezelf eindelijk kon toestaan om mijn onzekerheden onder ogen te komen, maar dat heeft mijn tijd daar er niet minder op gemaakt.