Afscheid, school en slapen in de metro

Ik ben onderhand al bezig met mijn derde week school, maar door alle verhalen van de reis die ik nog moest uploaden, werd dit verhaal een beetje vertraagd. Ik waarschuw je alvast dat dit het langste stuk tot nu toe is, maar er is zo veel gebeurd dat ik al trots op mezelf ben dat ik het tot deze lengte heb weten in te korten. Geloof me er gebeurd een hoop als je in Beijing woont.

Oom Andries: zoals papa al had geantwoord is het inderdaad Chinees schaken dat je op de foto ziet. Het lijkt een beetje op het schaken dat wij thuis hebben, maar met een paar andere regels en aspecten. Als mensen nog andere vragen hebben, wees dan niet verlegen en stel ze en dan probeer ik ze zo goed mogelijk te beantwoorden.

Nou genoeg gepraat. Laten we verder gaan met het echte verhaal. :)

Na een geweldige vakantie van 20 dagen waarin ik samen met mijn ouders een groot deel van China heb doorgereisd, werd het tijd om terug te keren naar de realiteit en het eigenlijke doel van de reis. Het was zondag 7 september en dat betekende voor mij dat ik mijn gastgezin zou ontmoeten en afscheid zou moeten nemen van papa en mama. Het is moeilijk om te beschrijven hoe zo’n dag verloopt, omdat het een grote achtbaanrit is. Rond twee uur zouden we vertrekken dus hadden we nog tijd om lekker lang (en in mijn geval veel) te ontbijten, een van mijn wensen nog voor die dag. Daarna moesten we nog van alles doen. Wimpers verven, spullen van de ene koffer naar de andere verhuizen en zorgen dat ik alles bij me zou hebben en daarna konden we niks anders doen dan wachten. Ik denk dat dat het moment was dat we echt afscheid van elkaar hebben genomen, ook al zouden ze nog met mee meegaan naar het gastgezin. Natuurlijk begonnen mijn maag en darmen weer op te spelen, omdat je toch zenuwachtiger bent dan je wilt toegeven (mijn lichaam weet mij altijd perfect te vertellen hoe ik me voel ook al probeert mijn hoofd deze gevoelens weg te duwen). Ik kan dit alles maar met een woord omschrijven en dat is: vreemd. Al je emoties lopen op zo’n moment zo door elkaar heen dat er geen touw meer aan vast te knopen was. Ja, je bent verdrietig omdat je afscheid moet nemen, maar je kijkt ook weer uit naar het ontmoeten van het gastgezin en ga zo maar door. Laten we het er maar bij houden dat er even helemaal niks meer van klopte.

We werden door de taxi naar het gastgezin gebracht dat helemaal aan de andere kant van de stad lag dan het hotel waar we de afgelopen dagen verbleven. Blij dat Leo (onze gids in Beijing) het adres zo had opgeschreven dat de chauffeur wist waar hij moest zijn. Mama en ik zaten een beetje opgepropt in de auto, omdat de taxi’s hier zo klein zijn dat een grote koffer niet in de achterbak paste. Daarom lag mijn grote koffer samen met de twee kleine achter op de achterbank en mama en ik ernaast. Ik zat te veel in mijn hoofd om het erg te kunnen vinden en was in de fase beland waarop je gaat twijfelen of het niet vreemd is dat je met je ouders aankomt zetten en dat je ook niet in tranen wilt uitbarsten in de nabijheid van mensen die nog praktisch vreemde zijn. Het werd met de minuut alleen maar verwarrender. De taxi zette ons af bij een busstation waar we uiteindelijk werden opgehaald door de vader van mijn gastgezin, David. Ik wilde eerst buiten van mama en papa afscheid nemen, omdat ik op dat moment had besloten dat het misschien toch wel vreemd was om met mijn ouders aan te komen, maar daar wilde David niks van hebben. Ze moesten eerst nog mooi mee naar boven zodat ze mijn kamer konden zien en nog iets konden eten. We moesten eerst nog zes trappen op, ik met een klein koffertje in mijn linkerhand waardoor ik de volgende dag weer eens spierpijn had, voordat we aankwamen bij de het appartement 602. Daar ontmoette ik David’s vrouw, Hannah en hun vier jaar oude dochtertje die ik meimei kon noemen wat in het Chinees jongere zus betekend. Het gastgezin spreekt niet heel veel Engels, maar goed genoeg om elkaar te kunnen begrijpen dus ik heb niks te klagen. Ook ontmoette ik Julia een meisje uit Zweden die bij mij in de klas zou komen en ook in het gezin zou verblijven. Ik moet zeggen dat ik verbaasd was toen ik het appartement zag, want het was groter dan ik me had voorgesteld. Ik had thuis namelijk te horen gekregen dat de kamers in Beijing zo klein waren dat twee mensen er niet in zouden passen en dus iedereen zijn eigen kamer heeft in plaats van te delen met een kamergenoot. Wat ik dus voor me zag was een donkere kamer met net genoeg ruimte voor een bed en een kast, maar dat was niet wat ik kreeg. Dit appartement bestaat uit twee verdiepingen, de bovenste is een beetje voor mij en Julia (en misschien later nog iemand anders, omdat er nog een extra kamer is) en mijn kamer zo veel groter dan ik had verwacht. Hij is licht met een bed, kast, een andere soort van kast waar ik mijn boeken in kan zetten, een tafel met stoel en een raam waar ik in kan zitten. Oke het raam kijkt uit op een andere kamer, maar daar zit nu niemand dus dat maakt niet uit. Ik was zo blij toen ik de kamer zag en iedereen zag er ook heel aardig uit dus dat komt wel goed dacht ik. Nog in deze staat van blijdschap knuffelde ik papa en mama voor de laatste keer zonder tranen. David zei dat ik nog even kon uitrusten voordat we rond 4 uur een rondleiding van de omgeving zouden krijgen, dus trok ik me even terug in mijn kamer. En toen was ik alleen. Als een bom sloeg deze wetenschap in en verdween al mijn blijdschap die ik nog geen seconde daarvoor had gevoeld. Ik zou mama en papa niet meer zien en voor mijn idee had ik niet goed genoeg afscheid van ze genomen. Ik had me tijdens het afscheid in het hotel en vooral tijdens de rit naar het gastgezin teruggetrokken in mijn schild waar al mijn emoties netjes onder controle zijn en toen ik alleen op mijn kamer zat spatte deze als een bel uit elkaar. Zachtjes huilend vervloekte ik mezelf voor hoe afstandelijk ik me had gedragen. Ik had niet genoeg gehuild, ik had papa en mama niet genoeg duidelijk gemaakt hoe veel ze voor me betekenen, hoe veel ik van ze hou en hoe zeer ik ze ga missen. Dit alles had ik voor mijn gevoel niet genoeg gedaan en ik zou nooit meer de kans krijgen om dat over te doen.

Ik werd uit mijn emotionele dieptepunt getrokken door meimei die me moest halen van David (de tranen waren wel alweer opgedroogd), omdat hij me wilde laten zien waar ik alles kon vinden. Op dit plakje stonden mijn kom, mok, bord, stokjes en lepels voor het eten. Dit was mijn spons waarmee ik mijn eigen spullen na het eten moest afwassen. Deze knop moet je indrukken als je warm wilt douchen (Julia en ik hebben onze eigen badkamer) en die moet je ook weer uitzetten als je klaar bent. Dit moet je aanzetten als je wifi wilt en dit is het wachtwoord. Hier is de wasmachine waarvan het gebruik nog een mysterie is die uitgelegd wordt als ik mijn eerste was ga draaien. Zo bleef de informatie stroom een tijdje doorgaan, maar daarna was ik wederom weer alleen in mijn kamer. Gelukkig was het nu Julia die langskwam voordat ik weer als een blok in mijn emotionele put kon vallen en meimei besloot ons ook gezelschap te houden gefascineerd spelend met mijn haar. Weer een les geleerd die dag, ik laat haar nooit meer iets met mijn haar doen, want met moeite heb ik de klitten eruit kunnen krijgen. Daarna was het alweer tijd voor de rondleiding waarin ik weer een informatie bom naar me gegooid kreeg en ik met moeite alles probeerde te begrijpen (niet altijd makkelijk door het gebrekkige Engels) en te onthouden.

Daarna kregen we nog het verassende nieuws dat we de volgende dag niet naar school hoefde, omdat het een nationale feestdag was. Oke, dat had niemand ons verteld.

De volgende dag verliep dan ook rustig en ondanks dat ik het eerst jammer vond dat we maandag niet naar school hoefde, was het misschien wel goed dat we even de tijd hadden om te wennen. Het grootste gedeelte van de dag was ik alleen, omdat Julia, die last had van een jetlag tot laat in de middag lag te slapen en het gezin op bezoek was bij familie. Heerlijk tijd voor mezelf gehad en mijn emotionele achtbaanrit was gelukkig tot een einde gekomen. Julia is heel aardig en we konden het al snel goed vinden. In veel opzichten zijn we heel erg verschillend, maar in andere lijken we weer heel erg op elkaar dus ik ben blij dat ze negen maanden blijft en er dus mijn hele verblijf is. Die dag kwam ik er nog achter dat meimei verliefd is op de film Frozen (net als ik) die ze in het Engels zonder ondertiteling kijkt dus ik denk niet dat ze er heel veel van begrijpt, maar ze vind het geweldig om de liedjes te zingen. Ik moest nog de tekst van een liedje opschrijven (ik ken ze nou eenmaal uit mijn hoofd) zodat Hannah die samen met meimei kon oefenen. Kinderen beginnen hier volgens mij heel vroeg met Engels leren.

Dinsdag was de dag van de introductie op school. David ging met ons mee om ons een van de bussen die we konden nemen te laten zien en ons de weg te wijzen. Julia en ik kunnen kiezen uit drie bussen en de metro, maar we nemen vooral de bus naar school. Beide vervoersmiddelen hebben zijn voor en nadelen, maar ik neem toch liever de bus. Ja er is de kans dat je vast komt te staan in het verkeer, wat je bij de metro niet hebt, maar in de ochtend is de metro zo druk heb ik gehoord dat er personeel is dat mensen de metro in duwt (ja, die mensen bestaan dus echt). De introductie dag was lang maar leuk. Ik ontmoette mijn klas en iedereen is zo aardig, leuk en spontaan dat de sfeer heel ontspannen is alsof we elkaar allemaal al veel langer kennen. We kregen een rondleiding van de omgeving, maar eerlijk gezegd kon ik later maar weinig van de weg herinneren. Uiteindelijk kwamen we ook nog bij het plein van de Hemelse Vrede uit, die gesloten was voor deze dag en bij een van de grote commercialstreets die tot mijn verbazing en verrukking de winkelstraat bleek te zijn waar ik samen met papa en mama was geweest. Nu wist ik waar die was en kon ik daar later zelf nog een keer terug komen (en dat ijsje eten). Als je denkt dat mensen je al aankijken als je alleen met je ouders rondloopt dan heb je ze nog niet zien staren als je met een hele groep westerse mensen bent. We stonden in een rij voor een scan te wachten toen iemand uit de groep me aantikte om me te vertellen dat de mensen voor me stiekem een foto aan het maken waren (dat gebeurt wel vaker). Eenmaal door de scan hadden ze eindelijk de moed gekregen om me direct te vragen of ze met me op de foto mochten samen met Carin een ander meisje dat ook blond haar heeft en blauwe ogen. Ook waren er mensen die ongegeneerd een foto van ons maakte toen we bezig waren met een groepsfoto. Welkom in Beijing mijn lieve klasgenoten.

We waren die dag om 8 uur vertrokken, omdat we om 9 uur op school moesten zijn en waren pas om 7 uur ’s avond thuis. Je kan dus wel zeggen dat het een lange dag was geweest dus was het tijd om lekker te gaan slapen zodat ik de volgende dag fris en fruitig aan mijn eerste echte dag kon beginnen.

School is leuk, maar moeilijk. Er zijn twee Belgen op school met wie ik af en toe Nederlands praat, maar met de rest praat je Engels en de leraren spreken grote delen in het Chinees. Het is dus een gewissel van talen de hele tijd en de helft van mijn aantekeningen staan dan ook in het Nederlands en de andere helft in het Engels en delen zijn Chinees. Alles loopt een beetje door elkaar heen ook in je hoofd en het gebeurt dus ook af en toe dat Julia in het Zweeds tegen me begint te praten of dat ik in het Nederlands begin. Soms heb je het niet eens door. Vaak spreken mensen gewoon Engels ook al hebben ze dezelfde moedertaal als ze in het gezelschap van andere zijn, maar het is wel duidelijk dat Spaanssprekende mensen alleen maar Spaans spreken onderling. Waar ik dus nog wel vaak Engels spreek tegen bijvoorbeeld de Belgen, zouden Spaanse mensen dat haast nooit doen.

Deze week hebben we ons in de basislessen vooral gefocust op uitspraak en het leren van het Pinyin en ik kan je vertellen dat dat moeilijk is. Ik wil nou namelijk alles na een paar keer oefenen goed kunnen, maar met het leren van de uitspraak gaat dat gewoonweg niet. Verder heb ik deze week nog geen vaste keuze vakken gehad, omdat ik ze zelf een beetje moest uitproberen. Pas volgende week begin ik met mijn echte rooster waarin in drie keuze vakken heb, omdat ik een intensief programma heb, en anderen maar één omdat ze een normaal pakket hebben. Ik heb dus meer les, maar dat vind ik eigenlijk wel fijn, omdat ik vooral in het begin zo snel mogelijk zo veel mogelijk wil leren.

Vrijdag moest ik voor het eerst alleen met de bus, omdat Julia eerder naar school moest omdat ze voor haar visa een gezondheidscheck moest doen. Maar zelfs alleen moeten reizen voelde hier niet vreemd aan. Zoals ik al eerder had gezegd, voel ik me hier zo op mijn gemak dat ik soms het gevoel heb dat ik hier al jaren woon. Ik hoop dat het zo blijft. Er waren nog een paar problemen toen ik mijn nieuwe simkaart hier had gekocht, mijn dataverkeer werkte namelijk niet, maar gelukkig had ik Anni een meisje uit Denemarken dat al goed Chinees spreekt om me te helpen alles op te lossen. Zoals ik al zei is iedereen hier heel aardig en spontaan, ook de mensen die hier al langer zitten.

Vrijdag heb ik ook nog even het nachtleven van Beijing onderzocht. We hadden met een hele groep afgesproken, een mengeling van mensen die er al langer zaten en mensen die bij mij in de klas zitten. Julia en ik waren nog in staat om de verkeerde metro te nemen waardoor we veel te laat aankwamen, maar je bent in Beijing, dus dat hoort er nou eenmaal bij. Hele leuke avond gehad, omdat iedereen hier even gek is. We waren in een soort club waar we een VIP uitnodiging van hadden (geen idee hoe we daar aan zijn gekomen) waar ook wel een hoop buitenlanders waren. Het laatste stuk daarnaartoe zijn we met een fietskarretje gegaan, wat natuurlijk een grote pret was. Dit hoort gewoon bij het leven in Beijing. Je moet alleen niet vergeten dat uitgaan hier heel duur is, dus als je echt perse veel wilt drinken raad ik je aan om eerst ergens anders heen te gaan om goedkoop drinken te kunnen vinden. Het was nog een gedoe om thuis te komen, omdat Julia en ik eerst Carin met de taxi naar huis zouden brengen, maar zij had alleen het adres van haar gastgezin in het Engels en niet in Chinese karakters. Na een hoop geja en genee in het Chinees (een van de enige woorden die ik ken) toch allemaal thuis gekomen en op bed geploft.

De volgende dag was ik doodop, omdat ik maar een paar uur had kunnen slapen. Meimei heeft namelijk energie voor tien dus als ze wakker is hoor je haar rennen en praten (hard) door het huis. Toch ben ik blij dat ze er is. Ik laat vaak de deur van mijn kamer openstaan en dan komt ze bij me op mijn kamer zitten om naar liedjes van Frozen te luisteren en zingen.

Ik had Julia beloofd om zaterdag met haar mee te gaan naar de tattooshop, omdat ze haar eerste tattoo hier wil laten zetten en daarna hadden we nog met Carin afgesproken bij de commercialstreet. Daar heb ik nog wel dat heerlijke ijsje gegeten, maar voor de rest van de tijd heb ik vooral als een zombie rondgelopen. Aan het begin van de week vond ik het nog grappig en opvallend hoe veel mensen hier in de bus of metro aan het slapen zijn of met hun ogen dicht zitten, maar op de terugweg begreep ik ze opeens helemaal. Ik zat in de metro met mijn hoofd op mijn hand leunend een beetje weg te dutten tot het punt dat ik zelf bijna in slaap viel! Dus bij deze zweer ik dat ik slapende mensen in de bus of metro nooit meer vreemd zal aankijken.

Mijn eerste echte week in Beijing was dus geweldig en ik hoop dat dat zo blijft. Volgende week begint school pas namelijk echt dus ik ben benieuwd hoe ik het ga vinden.