Ni qu nar?

Hallo mensjes in het verre, natte Nederland. Hoe gaat het ermee? Ja ik weet het, het is alweer een tijdje geleden sinds ik voor het laatst heb geschreven en natuurlijk spijt het me allemaal heel erg, maar dat weten jullie zo onderhand ook al wel. Dus laten we al die gebruikelijke verontschuldigingen maar even overslaan en verdergaan met meer belangrijke zaken. Ja, ik heb heel wat redelijk belangrijke beslissingen moeten nemen in de afgelopen weken, maar ik laat jullie nog even in spanning afwachten voordat ik ga meedelen op wat voor gekke ideeën ik nou weer ben gekomen. Waarom zou je makkelijk doen als je ook moeilijk kan doen? Het is veel interessanter om moeilijk te doen als je het mij vraagt. Nou heeft al dat knopen-door-hakken voor twee dingen gezorgd in de afgelopen weken. Ten eerste, een hoop emotionele stress en verwarring waar voedselvergiftiging en op familie gerichte feestdagen niet echt bij hielpen (hier kom in later nog wel op terug). Ten tweede, heb ik het gevoel alsof er de afgelopen maanden niet zo heel erg veel is gebeurd aangezien ik in mijn hoofd zo druk bezig was dat een hoop belangrijke evenementen zo aan me voorbij zijn gegaan. Niet dat ik geen feestdagen of zo gevierd heb, maar als ik er zo op terug kijk, springen die herinneringen er niet met kop en schouders boven uit (ook al waren ze zeer zekers wel interessant.)

Voordat ik verder ga met het echte verhaal, wil ik me alvast verontschuldigen als mijn Nederlands soms een beetje gebrekkig is. Gelukkig heb ik een hele lieve vader die van te voren even alles voor mij checkt op vreemde (maar in zekere zin ook zeer knap geconstrueerde) zinnen. In heb het gevoel dat het erger is als ik spreek dan als ik schrijf aangezien ik hier geen enkel woord Nederlands spreek tenzij ik met iemand aan het skypen ben. Laten we maar zeggen dat het een van de symptomen is die je kan verwachten als je voor een langere periode in een ander land woont (een van de symptomen.) Hierdoor geïnspireerd heb ik besloten een korte lijst te maken. Met trots presenteer ik:

Tekens dat je te lang in Beijing het gewoond:

1.Zoals ik al zei, een hoop talen gaan erop vooruit, maar je moedertaal niet.

2. Het moment dat je jezelf erop het betrapt dat je niet van je mobieltje op hebt gekeken voordat je de straat overstak, maar gewoon de massa Chinezen hebt gevolgd. (Belangrijke tip als je de vaardigheid van het oversteken-in-Chinees-verkeer nog niet helemaal te pakken hebt gekregen: gewoon oversteken met de massa.)

3. Je op momenten oversteekt die in Nederland levensgevaarlijk zouden lijken, maar hier makkelijk haalbaar zijn. (Het was heel erg grappig toen we met een hoop nieuwe studenten op pad gingen. Alle oude studenten stonden al aan de andere kant van de straat terwijl de nieuwe studenten nog aan de andere kant stonden te wachten op een “geschikt” moment om over te steken.)

4. Je kijkt niet eens meer op als iemand toetert, maar doet rustig een stapje opzij als het nodig is.

5. Je loopt meer op de straat dan op de stoep, want zeg nou zelf, het is veel makkelijk om op de straat te lopen.

6. Je gek genoeg bent om je veilig te voelen in een bus of taxi ook al rijdt de chauffeur als een maniak.

7. Je niet meer zo beleefd bent tegen oude Chinese vrouwtjes (de mannen zijn een stuk minder erg) aangezien je weet hoe doortrapt ze kunnen zijn. Dit betekent dat je ze niet meer zomaar voorlaat in de bus. Regel nummer een: laat sowieso niemand zomaar voor je in de bus (of metro) stappen. Jij wil een zitplaats dus moet je er voor vechten. Verder met de oude vrouwtjes. Ja ze zullen proberen voor je te gaan staan in de rij ook al stond jij er al vijf minuten in. Een keer was er zelfs een student aan het wachten voor een kraampje voor zijn eten. Hij had al betaald en toen het klaar was, kwam er uit het niks een oud vrouwtje dat in een van de flats woonde naar het kraampje toe, pakte het eten en liep zonder te betalen terug haar huis is.

8. Nog even terugkomend op het bemachtigen van een zitplaats. Je weet dat je te lang in Beijing bent geweest als je in je hoofd een lijst met je meest doordachte tactieken hebt om een zitplaats te bemachtigen.

9. Je in de bus altijd de stoel aan het gangpad neemt ook al is de stoel ernaast aan het raam vrij en moet je twaalf haltes later pas uitstappen. Dit is iets dat ik zelf nog niet altijd doe aangezien ik ervan hou om uit het raam te staren, maar geen enkele Chinees gaat in de bus aan het raam zitten. Als er dan iemand aankomt die naast ze wil komen zitten dan schuiven ze ook niet beleefd op, maar laten ze die persoon helemaal moeilijk, half klimmend en hoofd tegen het plafond aan stotend in de stoel aan het raam plaatsnemen. Eerlijk gezegd vind ik dit een zeer irritante gewoonte.

10. Je definitie van druk drastisch is veranderd. In China is het druk in het openbaarvervoer als iedereen als sardientjes in blik op elkaar gedrukt staat. Vol is wanneer een trein al uitpuilt van de mensen, maar toch drie extra mensen hebben besloten dat ze niet op de volgende trein kunnen wachten (die nog geen minuut later komt tijdens spitsuur). Het enige wat iedereen in de trein houdt zijn de deuren (als ze eindelijk dicht zijn nadat ze drie keer op een aantal lichaamsdelen zijn gestoten en weer open zijn gesprongen), maar als de deuren open gaan tuimelt iedereen er weer uit. Rustig is hier als je geen direct contact met iemand hoeft te maken en als je uit meerdere zitplaatsen kan kiezen dan moet je of op een vreemde tijd reizen of een belangrijke waarschuwing hebben gemist.

11. Een andere definitie die hier verandert is die van goedkoop en duur. In het begin lijkt een hoop in China goedkoop, maar ik waarschuw je, hier raak te snel aan gewend. 2 euro vijftig is een dure lunch en meer dan vijftien cent betalen voor veertig minuten met de bus is belachelijk.

12. Je een mes niet meer nodig hebt aangezien je met een lepel ook makkelijk dingen op je brood kan smeren.

Laten we de lijst hier maar even beëindigen voordat ik straks niks anders meer kan schrijven. Ik weet dat sommige van jullie willen weten hoe mijn nieuwe gastgezin enz is, maar ik wil dit verhaal een beetje op chronologische volgorde te schrijven zodat je dan een beter beeld krijgt van hoe ik me op sommige momenten voelde.

De vorige keer waren we geëindigd rond Sinterklaas en het begin van de Kerstvakantie die drie weken zou duren(dat lijkt alweer een eeuwigheid geleden). Het begin van de vakantie was niet zo spannend aangezien ik dringend toe was aan vakantie en ik dus vooral lekker wilde ontspannen. Het eerste weekend was ik samen met een vriendin van mij, die goed Chinees kan en ook naar EF gaat, naar de kapper geweest wat een zeer interessante ervaring op zich was. Eerst heb ik drie uur zitten wachten, omdat Julia haar haar wilde kleuren en haar haar niet zo goed kleurde waardoor ik moest wachten, omdat we dezelfde kapper zouden hebben. Toen het eindelijk mijn beurt was, werd ik naar de wastafel begeleid waar een meisje mijn haar zou wassen. Daar lag ik dan, mijn haar nog droog en wel in de wasbak terwijl het meisje en drie andere kappers er eerst een tijdje naar bleven kijken. Toen ze eindelijk begon met wassen bleven de andere kappers gewoon toekijken en stelde ze af en toe vragen (in Chinees niet te vergeten). Nou begreep ik niet altijd wat ze zeiden waardoor ze tegen elkaar begonnen te zeggen: “Ze verstaat het niet.” Nou ken ik irritant genoeg deze zin in het Chinees wel, waardoor ik continue mensen hoor zeggen dat ik iets niet begrijp.

Met vers geknipt haar was ik klaar voor de vakantie, maar halverwege de eerste week zakte mijn hele vakantie als een pudding in elkaar toen ik de zo gevreesde reizigersvoedselvergiftiging kreeg. Ik moet toegeven dat ik een beetje arrogant was geworden en dat ik dacht dat ik zo onderhand wel veilig was (niet dat ik stomme dingen deed zoals mijn groente en fruit niet meer goed wassen), maar wat had ik het mis. Ik ben in jaren niet meer zo ziek geweest en het hielp niet dat ik dit moest meemaken aan de andere kant van de wereld ver verwijderd van mijn ouders. Ik voelde me al een paar dagen niet zo goed, maar het was ergens laat in de ochtend toen alles mis ging. Julia was weg met een vriendin, de vader van het gastgezin sliep en was toch niet zo veel hulp, ik had voor het eerst in jaren overgegeven en mama en papa lagen nog diep te slapen kilometers ver weg. Voor het eerst in een hele lange tijd heb ik werkelijk niks anders kunnen doen dan op bed liggen, hopend dat ik in slaap zou vallen. Dit waren een paar zeer duistere dagen van mijn verblijf in China waarin ik niets liever wilde dan naar huis gaan zodat mijn ouders voor me konden zorgen, omdat ik zeer begon te twijfelen aan het gezonde verstand van de Chinezen. Ik had grote moeite om te eten en heb dan ook een paar dagen alleen maar overleefd op de mariakaakjes die Julia voor me had gekocht. Natuurlijk was het gastgezin bezorgd om mijn niet bestaande eetlust, maar het eten dat ze wilden dat ik at (hoe welbedoeld het ook was) waren nou juist dingen die ik nooit aan iemand met een opstandige maag zou geven. Het begon met een appel (ik kan me nog goed herinneren hoe ik toen ik jong was een appel at toen ik ziek was en die binnen de kortste keren weer uitgespuugd had, dus die appel zette ik opstandig op mijn bureau), daarna volgde nog een paar andere gekke dingen totdat ik ze na een paar dagen maar vertelde dat ik alleen maar brood wilde eten aangezien mijn Nederlandse maag daar aangewend was. God wat was ik ziek en wat verlangde ik naar normaal Nederlands eten zoals een boterham met gestampte muisjes iets dat ik alleen maar eet als ik ziek ben. Het duurde heel wat dagen voordat ik de geur van groente weer kan verdragen.

Gelukkig was ik nog wel op tijd beter voor kerst of in dit geval Kerstavond, omdat dat blijkbaar het begin van Kerst is in Zweden en we worden hier nou eenmaal gedomineerd door de Zweedse mensen dus vierden we kerstavond. Dit was een andere gezellige, maar ook weer zeer interessante avond. Iedereen had zelf voor wat te eten gezorgd wat voor een zeer gevarieerd kerstbuffet zorgde. Julia had nog wat problemen met de gastvader aangezien ze het fornuis wilde gebruiken om gehaktballen op te maken, maar dat mocht ze niet doen, omdat we de gastvader zijn eer gekrenkt hadden. Blijkbaar was hij boos, omdat we dingen hadden gebakken en hij niet had kunnen proeven, omdat hij telkens uit huis was de keren dat we iets voor onszelf maakte en we helemaal vergaten om hem iets te geven aangezien we te druk bezig waren om meimei (het dochtertje) van de taart af te houden. Uiteindelijk kon Julia de beroemde Zweedse gehaktballen nog bij Carin maken dus ja de Zweedse gehaktballen waren ook in het kerstbuffet aanwezig. Ik weet niet of ik de foto van het kersteten al op de pagina heb gezet, maar anders zal ik dat snel doen zodat jullie kunnen zien wat we allemaal hebben gegeten die avond. Verder hebben we ook nog het dobbelspel gespeeld dat wij normaal met Sinterklaas doen, ook al waren de regels minder leuk dan wij ze in Nederland hebben. Na Kerstavond was het kerstgevoel er een beetje vanaf. Op Tweede Kerstdag was het kerstgevoel zo goed als dood aangezien blijkbaar niemand ooit van Tweede Kerstdag had gehoord, dus niemand vierde het en ik moest mijn hele kamer in een paar te kleine koffers en tassen pakken aangezien ik de volgende dag naar mijn nieuwe gastgezin zou vertrekken.

Het ging allemaal weer mis toen Julia op vrijdag avond, de avond voor ons vertrek, aan onze gastvader vroeg hoe laat we de volgende dag zouden vertrekken. Om elf uur zou hij mij naar mijn nieuwe gastgezin brengen, maar tot onze verassing zei hij dat Julia pas de week erna zou vertrekken. Er was weer van alles misgegaan. Lang verhaal kort, Julia zou eerst inderdaad de week erna vertrekken aangezien haar vader die week langs zou komen en ze niet wilde verhuizen terwijl hij er was. Nou werd haar vaders vlucht gewijzigd waardoor hij nu pas een stuk later zou komen, waardoor ze weer had geregeld dat ze op dezelfde dag als ik zou kunnen verhuizen. Ik was erbij toen ze dit met een medewerker van school regelde, maar blijkbaar was dit niet in het systeem gezet. Ik zou hele pagina’s kunnen schrijven over alles wat er die avond is gebeurd, maar ik weet niet of jullie dat interessant zullen vinden. Het was een groot fiasco aangezien de medewerker met wie ze had gesproken niet in Beijing was en pas de volgde dag weer bereikbaar zou zijn en de directrice van de school maar bleef herhalen dat alles niet in het systeem stond dus dat ze niks kon doen etc etc. Julia was boos, de gastvader was boos en ik probeerde een beetje tussen iedereen door te lopen om een directe oorlog te voorkomen. Waar we die avond achter zijn gekomen is dat Chinezen niet graag toegeven dat ze een fout hebben gemaakt (als de school dat wel had gedaan dan hadden we een hoop narigheid die avond kunnen voorkomen). Ten tweede kunnen ze met zeer slappe excuusjes aankomen, van de auto is te klein om al jullie spullen te vervoeren (wij hebben de auto gezien en geloof me hij was gigantisch), tot jullie hebben een hoop spullen en geen lift dus jullie gastvader kan nooit al die spullen naar beneden dragen (‘Sorry’, zei ik toen ik de telefoon maar had opgenomen voor Julia omdat ze zo boos was, ‘maar wij zijn in staat om onze eigen spullen naar benden te dragen.’ Wie had ooit verwacht dat ik dat zou zeggen!. Het laatste en meest bizarre excuus was dat de gastvader niet twee keer op en neer wilde reizen terwijl Julia en ik op loopafstand van elkaar zouden wonen. Een ander ding waar we achter kwamen was dat eer hier een heel groot ding is vooral voor mannen, aangezien de directrice van de school maar bleef zeggen hoe onze gastvader het gevoel had dat zijn eer gekrenkt was aangezien ze hem niet eerder hadden laten weten dat Julia ook zou vertrekken die dag. Een hoop gespannen uren later kon Julia de volgde dag toch met mij vertrekken. Gelukkig want ik kan begrijpen dat ze geen zin had om langer te blijven nadat ze al haar spullen had gepakt.

De tweede week van mijn vakantie kwam zo dus ook niet aan een rustig eind al moet ik de goden bedanken voor mijn nieuwe gastgezin. Ik heb helaas geen huisgenootje meer, iets waardoor ik nog best boos was met de school aangezien ik niet het idee kreeg dat ze ook maar een greintje moeite deden om Julia en ik in hetzelfde gastgezin te krijgen ook al was het niet onze fout dat we moesten verhuizen en ook al wisten we dat het niet moeilijk was om ons in hetzelfde huis te plaatsen, maar goed. Ik zit hier nu dan wel alleen, maar ik leef heel erg dichtbij de rest en het maakt niet zo veel uit aangezien mijn gastgezin zo lief is. Ik woon in een klein appartement met een oud Chinees vrouwtje en een oude Chinese meneer die een keer Taiqi bij ons op school had gegeven. Ze spreken allebei geen Engels, ook al vindt de Taiqi leraar het wel leuk om te leren. In hetzelfde gebouw alleen een paar verdiepingen onder ons, wonen hun zoon (die een tijdje op zakenreis was dus die heb ik later pas ontmoet), hun schoondochter en hun kleindochter. Mijn nieuwe meimei, Emma is ook vier, ook een beetje verwend, maar lijkt verder in verste verte niet op mijn oude meimei die continue schreeuwde. In tegenstelling, Emma is juist redelijk verlegen en is druk bezig met Engels leren dus vragen ze mij vaak of ik met haar Engels wil oefenen. Hun zoon en schoondochter spreken wel wat Engels (zeer gebrekkig) wat toch wel makkelijk is op momenten dat je echt iets duidelijk moet maken. Waarom is dit gastgezin zo geweldig? Niet alleen omdat ze zo zorgzaam zijn, maar ook omdat ze me meteen in hun leven hebben betrokken en hun schoondochter me samen met Emma naar van alles heeft meegenomen. We zijn naar het Olympisch park geweest, naar een tentoonstelling waarin de meest prachtige ijssculpturen stonden en we zijn meerdere keren wezen schaatsen aangezien Emma (en ik) dat zo leuk vindt. Ja, ik heb weer eens geluk gehad.

Ook al had ik de hoofdprijs met mijn gastgezin gewonnen toch had ik nog steeds stemmingswisselingen, omdat mijn vakantie tot dat punt verre van ontspannend was geweest en ik in tweestrijd was met wat in na 20 februari wilde gaan doen als mijn tijd bij EF afgelopen zou zijn.

Nieuwjaar kwam en het was weer een van de vreemdste feestdagen die ik ooit heb gevierd. Eerst gingen we gezellig met een hele groep uiteten en daarna waren we van plan om naar een show te gaan bij het Olympisch stadion, maar we hadden de pech dat we aan de verkeerde kant van het Olympisch park waren waardoor we er niet in konden. Daar stonden we, in de kou, samen met een hoop andere Chinezen mensen die dezelfde fout hadden gemaakt. Er was nergens een klok die aftelde, dus stonden we allemaal rond een mobieltje te wachten totdat er twaalf uur zou komen te staan. Terwijl wij elkaar allemaal blij gelukkig nieuwjaar begonnen te wensen keken alle Chinezen ons allemaal aan (sommige begonnen ons te filmen, maar daar zijn we onderhand wel aan gewend), maar verder deden ze niks. Er was geen vuurwerk en ik geloof niet dat ik ook maar een Chinees een ander heb zien omhelzen en gelukkig nieuwjaar heb zien wensen. Nou zijn ze hier niet zo van het fysieke contact als het niet nodig is dus misschien komt het daardoor. Zelfs het vuurwerk ontbrak dus al met al was het een zeer…uhm on-enthousiast nieuwjaar. Gelukkig wisten we er zelf wel iets van te maken dus hadden we uiteindelijk nog steeds lol.

Toen ik op 1 januari wakker werd ergens laat in de ochtend en ik in mijn pyjama de woonkamer in liep, werd ik verrast door alle familieleden die er op de bank zaten. Zoals ik al zei proberen ze me hier echt bij hun leven te betrekken dus namen ze me die avond mee uit eten waar ik een ander vreemd gerecht heb gegeten, namelijk varkenspoot. Kunnen we dat ook weer van mijn lijstje afstrepen.

Zo kwam de vakantie alweer abrupt aan zijn einde en was het alweer tijd om terug te gaan naar school waar ik meteen werd geconfronteerd met de horde aan nieuwe studenten die aan waren gekomen. Niet dat ze allemaal niet aardig waren, maar moe als ik nog steeds was en nadat ik na weken gewend was geraakt aan de rustige atmosfeer op school was het wel even wennen om opeens omringt te zijn door zo veel herrie en mensen. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo heel veel met de nieuwe mensen omga. Het is niet dat ik helemaal niet met ze praat, maar ik voel niet zo de drang om ze echt heel erg goed te leren kennen en een diepe band te vormen aangezien dat gewoon niet mogelijk is in de aantal weken dat ik hier nog ben. Je hebt al zulke goede vriendschappen gevormd met de mensen waarmee je begon dat je merkt dat je veel liever de laatste weken veel met hun omgaat voordat je ze daarna voor langere periodes niet meer gaat zien.

Verder was school niet zo bijzonder. Ik heb twee weken geleden mijn laatste toets gehad waarvoor ik weer maar een fout had (woehoe). Ze boden me nog aan om voor twee weken een niveau omhoog te gaan, maar gebaseerd op het feit dat de klas boven mij niet een paar hoofdstukken, maar een heel boek op ons vooruit liepen, heb ik dit aanbod maar vriendelijk afgewezen aangezien ik niet geloof dat dit een zeer reëel aanbod was. Helaas heb ik het weer de pech gehad om een voedselvergiftiging op te lopen maar gelukkig is die wel een stuk minder erg en wist ik deze keer beter wat ik moest doen, maar nog steeds is het geen pretje om zo ziek te zijn. Een heel belangrijke tip als je in China boodschappen doet vooral in de kleinere winkels: check de datum aangezien meer dan de helft van de producten minstens een maand over de datum is als je geluk hebt. Dit is waardoor ik deze keer waarschijnlijk weer zo ziek ben geworden.

Ook nog een laatste paar dingen die ik wil zeggen voordat ik dan eindelijk ga vertellen wat ik allemaal gepland heb.

Ten eerste heeft mijn gebouw geen 4^e, 13^een 14^everdieping. Dit komt omdat het nummer 4 in het Chinees lijkt op het woord voor dood en 13 hebben ze denk ik overgenomen van sommige westerse landen. Niet een hoop gebouwen hebben dit, maar blijkbaar is mijn gebouw ontworpen door een zeer bijgelovige Chinees. Geef zo bijvoorbeeld ook nooit een klok of horloge cadeau, want dan zeg je eigenlijk dat de gene die het cadeau krijgt snel gaat overlijden (dus nog bedankt Nina, Laura en Cynthia voor het horloge dat jullie me hebben gegeven voordat ik vertrok haha). Ik kan nog wat andere dingen opnoemen, maar laten we dat voor een volgende keer bewaren.

Ten tweede is “going Dutch” blijkbaar een spreekwoord in China, wat betekend dat iedereen voor zichzelf betaald als je bijvoorbeeld uit eten gaat aangezien wij Nederlanders nou eenmaal gierige krenten zijn.

Verder dingen die ik de afgelopen tijd een hoop heb gehoord aangezien ik zo ziek ben geweest is Chinese tips om snel beter te worden. Het eerste wat iedereen hier zegt is dat je een hoop warm water moet drinken. Alles moet warm zijn als je ziek bent ook al verlang ik als ik pijn heb juist heel erg naar koelte, omdat dat alles een beetje verdoofd naar mijn mening en ik me dan minder misselijk voel. Ik moet dus toegeven dat ik koppig het raam in mijn kamer open heb laten staan en ik geen warmere pyjama heb aangetrokken. Ook heb ik een zeer vieze soep gekregen die bestond uit water, bruine suiker en een hoop gember. Je zou hierdoor gaan zweten wat natuurlijk goed is als je ziek bent, maar verder had ik bij elke slok het gevoel dat ik een keelinfectie had en probeerde te slikken. Niet plezierig.

Dan nog snel even een waarschuwing voor als je een taxi neemt in Beijing. Het is natuurlijk belangrijk dat je er zeker van bent dat als je 100 en 50 yuan briefjes niet nep zijn, maar pas ook goed op in de taxi’s. Sommige zullen namelijk jouw goede briefje aannemen om die dan snel te vervangen voor een neppe terwijl jij het niet doorhebt. Daarna doen ze alsof ze het briefje nog even willen controleren om je dan mee te delen dat het geld dat je ze hebt gegeven nep is. Op zo’n moment is het natuurlijk de bedoeling dat jij geschrokken je excuses aanbiedt en ze opnieuw geld geeft. Trap hier niet in en zeg gewoon dat je de politie belt als je denkt dat ze jouw geld hebben gewisseld. Vaak begrijpen ze dat woord wel en zullen ze dan niet doen alsof er niks aan de hand is en je gewoon je wisselgeld geven. Dit is Julia en mij gelukkig maar een keer overkomen en gelukkig wist Julia wat ze moest doen.

Hmm, aan de lengte van dit belachelijk lange verhaal te zien is er blijkbaar toch wel een hoop gebeurd de afgelopen twee maanden.

Nou dat als laatste nog maar even alle plannen die ik mezelf op de hals hebt gehaald ook al zouden sommige van jullie het wel al weten. Ik wist ondanks alle hoogte- en dieptepunten dat ik langer in Beijing wilde blijven, maar ik wist ook zeker dat ik wel een aantal weken vakantie nodig had voordat ik verder zou gaan met leren. Ik heb gewoon even een pauze nodig van de constante taalbarrière die er natuurlijk toch is dus ik wilde ergens heen waar het warm was en waar ze Engels spraken. Dus toen kwam ik uit op Australië en ik had een goed excuus om daarheen te gaan aangezien ik nu toch al halverwege was en ik daar familie heb. Dus ik vlieg nu in mijn eentje op 20 februari vanaf Beijing naar Sydney om vijf weken in Australië te verblijven. Ik zal natuurlijk een tijdje bij familie zijn, maar verder ga ik alleen al backpackend wat rondreizen en gelukkig is Australië hier het perfecte land voor aangezien het haast gemaakt is voor backpackers. Daarna vlieg ik eind maart weer terug naar Beijing om hier voor een andere twaalf weken verder te gaan met mijn Chinese studie alleen nu aan de Beijing universiteit van cultuur en taal. Als het goed is en als ik op niet meer gekke ideeën kom, vlieg ik nu op 19 juni terug naar Nederland. Ik ga dus weer aan een heel ander avontuur beginnen, maar ik heb er wel heel erg veel zin in.