Ni hao Sinterklaas

(A/N) Ik begrijp dat het onderhand alweer kerst is en dat sinterklaas al een tijdje terug is in Spanje, maar m.b.v mijn geweldige vader hebben we eindelijk mijn VPN aan de praat gekregen waardoor ik dit nu pas kan uploaden. Prettige kerstdagen iedereen!

Op trillende benen loop ik het laatste stuk van de gang. Ik werp nog een verlangende blik over mijn schouder naar de deur die ik nog vaag in het schemerige licht kan waarnemen. De verleiding is daar om gewoon om te draaien en me te verstoppen in mijn wereld van rust en kalmte, waar ik alle prioriteiten kan laten vallen en ik me kan storten in andermans verhalen. Ik zucht en weet met moeite mijn blik van de deur los te scheuren. Nog een paar stappen en dan was ik er. Voor me verdween de gang abrupt in een hoek van negentig graden. Er was geen enkele mogelijkheid om er achter te komen wat de rest van de gang me zou brengen. Ik breek in angstzweet uit en druk mezelf tegen de koude stenen muur, maar een paar centimeter van de hoek verwijderd. Er gaat een rilling door me heen. Niet van het zweet of de kilte van de stenen die alle warmte in mijn lichaam lijkt te absorberen, maar van pure zenuwen. Hoe kon ik iedereen onder ogen komen nadat ik mijn belofte had gebroken? Het was maar een simpele belofte en toch had ik mezelf er niet aan weten te houden. Stom? Ja en niet te vergeten egoïstisch. Maar wat gebeurd is, is gebeurd en het enige wat ik nu nog kon doen was de consequenties van mijn daden ondergaan. Ik neem nog een laatste teug adem, mijn hart wild kloppende hart het enige geluid dat ik hoor en zet een vastberaden stap de hoek om. Even gebeurt er niks, maar dan wordt de stilte ruw verstoord door het geschreeuw van een woedende menigte.

‘Waar ben je geweest?’

‘Hoe kan je ons zo snel vergeten?’

‘Je had beloofd om ons op de hoogte te houden!’

Ondanks al het geroep, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Het voelde goed om terug te zijn.

??mensen in Nederland! Long time no seen, moet ik helaas weer zeggen. Volgens mij is dit de langste periode geweest waarin ik niks van me heb laten horen, woeps. Maar ik had gezegd dat ik zou proberen om sneller iets up te loaden, ik heb dus niks beloofd (nou moet ik eerlijk toegeven dat ik het niet eens echt heb geprobeerd maar laten we het niet over de details hebben). Ik heb trouwens een paar goede excuses bedacht voor deze late update. Ten eerste had ik het druk met school en leren (ja lieve mensen, dit is echt waar ik ben hier gewoon netjes aan het leren). Ten tweede heeft mijn VPN (het programma dat ik gebruikt om op hier geblokkeerde sites te komen) besloten om een eigen leven te gaan leiden waardoor ik geen blogpost kan uploaden, omdat dat tergend langzaam gaat. Dus zie je, ik heb mijn redenen deze keer…(kuch, kuch).

Terwijl ik dit schrijf wordt ik begeleid door de prachtige achtergrond muziek van mijn kleine Chinese zusje die in een van haar gebruikelijke huilsessies is uitgebarsten en maar ‘??’ (letterlijke vertaling ‘Don’t want’) blijft schreeuwen. Wat is het toch heerlijk om samen met een verwent Chinees kind te leven, onze kleine prinses in huis. Ze heeft ook echt haar goede momenten hoor, maar ik verbaas me soms wel over de manier van opvoeden hier. Ach ja, het is niet mijn kind dus bemoei ik me er maar niet mee.

Trouwens nog een fijne Sinterklaas iedereen! Ik hoop dat niemand van jullie mee is genomen naar Spanje. Eerlijk gezegd zou ik best meegenomen naar Spanje willen worden op het moment, want wat is het momenteel koud hier! Komt allemaal door die ijzige wind die plotseling is opgestoken, maar daardoor is er wel bijna geen luchtvervuiling dus laten we het maar positief bekijken. Gelukkig staat onderhand de centrale verwarming wel al aan. De meeste gebouwen in Beijing hebben namelijk een centrale verwarming die alleen door de overheid aangezet kan worden. Dit gebeurt altijd op een vaste datum en dit jaar was dat 15 november. Helaas voor ons was het lang voor 15 november al ijskoud aan het worden en met geen verwarming om je huis op te warmen, betekende dit lagen kleren over elkaar aantrekken. Maar zelfs al had je drie lagen kleren aan en zat je op je bed onder de dekens, het kon de kou niet buiten houden. Voor twee weken lang heb ik met ijskoude handen rondgelopen voordat ze eindelijk de verwarming aanzetten. De enige momenten waarop ik het die dagen warm had, was als ik onder de douche stond of als ik in bed lag. De rest van de tijd zat ik op school met mijn jas aan en thuis onder de dekens ingepakt te leren. Het was uiteindelijk zo koud dat ze een aantal dagen van te voren de verwarming al aan hadden gezet. Nu kan ik als ik uit mijn raam kijk allemaal stoom (laten we hopen dat het stoom is) uit hoge torens zien komen. Verder heb ik niet veel te klagen over het weer hier. Ja, het is koud, maar in de drie maanden (al meer dan drie maanden) dat ik hier heb gezeten, heeft het volgens mij maar drie of vier keer geregend. Toch wel iets beter dan alle sombere dagen in het natte Nederland en ook al is het even wennen toch geniet ik met volle teugen van het mooie droge weer hier (als we geen aandacht aan de luchtvervuiling besteden). Ik denk dat ik dit verkies boven een half uur door de stromende regen naar school fietsen.

Waar verder te gaan, waar verder te gaan? Een van de problemen die je tegenkomt als ze zo lang niks schrijft. Laat ik het verhaal oppakken bij die laatste toets waar ik het laatste verhaal mee was geëindigd. Ik wil niet opscheppen, maar met trots deel ik mee dat ik voor die toets 100% had. Ja, zelfs in het verre China kunnen we nog goede punten halen. Nou moeten jullie niet te erg onder de indruk zijn, omdat de toets niet zo veel voorstelde als je gewoon netjes had geleerd. Eerlijk gezegd was ik dan ook redelijk gefrustreerd toen ik de toets maakte, omdat ik zo hard had geleerd en ik er maar weinig van kon laten zien. Het grootste gedeelte van mijn klas had de toets ook goed gemaakt dus werden we allemaal een niveau hoger geplaatst en kreeg ik een andere leraar, Dong ??. Dit hogere niveau betekende wel dat we twee hoofdstukken (soort van) oversloegen, omdat de andere studenten die al op dat niveau zaten die al hadden gehad. Volgens de leraar was dat niet het grootste probleem, omdat de focus daar niet op zou liggen, maar ik kon het natuurlijk toch niet laten om in mijn vrije tijd alles in te halen. Misschien waren de woorden in de les niet altijd even belangrijk, maar je weet nooit wanneer je ze in het echte leven nodig hebt.

Dat was toets één, maar met schaamte moet ik bekennen dat ik in de tussen tijd alweer een andere toets heb gehad (wat een constante irritante herinnering is dat ik heel lang niks meer heb geschreven). Deze keer hoef ik jullie niet in spanning te laten wachten op de uitslag, want voor deze toets had ik 99%. Woehoe. Nu was er echter geen mogelijkheid om een niveau omhoog te springen, omdat de school had besloten om alle leerlingen in maar twee klassen te verdelen, omdat er “te weinig” studenten op het moment zijn. Tot de kerstvakantie, die 13 december begint, zijn er dus maar twee klassen. Natuurlijk begrijpt ik hun redenen, maar in het begin was ik redelijk geïrriteerd dat ze zomaar iedereen bij elkaar gooien. Voor mijn klas is het nog niet zo’n groot probleem, omdat de klas onder ons niet zo heel ver achterliep op ons, maar ik weet dat er redelijk grote niveauverschillen in de hogere klas zijn dus vind ik het een beetje oneerlijk. Het is misschien maar voor twee weken, maar dat zijn wel twee weken waarvoor we hebben betaald en ik vind dat mensen op zijn minst op hun eigen niveau les moeten krijgen. Nou komen er na de vakantie een hoop nieuwe studenten dus dan worden alle klassen heringedeeld. We zullen zien hoe alles dan gaat.

Wat is er de afgelopen tijd nog meer in Beijing gebeurd? Nou, enkele weken geleden heb ik het ‘perfecte’ Beijing mogen ervaren wat een heerlijke beleving was. De APEC, Asian Pacific Economic Cooperation, laten we simpelweg zeggen de EU van Azië had zijn 28^e bijeenkomst dit jaar in Beijing. Een hoop belangrijke wereldleiders waren dus een week lang in Beijing aanwezig, onder andere Obama, ook al vraag ik me nog steeds af waarom hij er bij moest zijn. Volgens mij is deze organisatie duidelijk voor Azië, maar natuurlijk moet de VS ook aanwezig zijn. Aangezien alle wereldleiders blijkbaar in een hotel dicht bij school verbleven en we net in de klas aan het leren waren hoe we in het Chinees konden vragen waar iets was, leidde dit tot een week lang grapjes over de vraag waar Obama was. Op papier klinkt het niet zo grappig, maar wij hadden er de grootste lol mee. Helaas werd ons idee om een praktijkles te hebben waarin we opzoek zouden gaan naar Obama afgewezen. Oke, maar om even terug te komen op het perfecte Beijing en wat ik daarmee bedoelde. Laten we zeggen dat de lucht die week constant blauw en helder was, dat er geen langzaam rijdend verkeer was en dat ik elke dag in de bus kon zitten in plaats van staan. Ja, China gaat ver als het een goede indruk wil maken en geen maatregel is te gek. Allereerst moeten ze natuurlijk iets aan de luchtvervuiling doen, want je kan niet je stad laten zien als het omhuld is in een deken van “mist” a.k.a. luchtvervuiling. Er zijn twee maatregelen waar ik van af weet, maar het zal me niks verbazen als er meer zijn (ik zal hier een keer meer onderzoek naar doen). Als eerste sloten ze een week voor aanvang van de bijeenkomst alle (of bijna alle) fabrieken in en rondom Beijing. Daarna halveren ze het aantal auto’s dat mag rijden wat niet alleen de uitstoot vermindert, maar ook zorgt dat het verkeer beter doorstroomt. Nou is er hier al een regel dat als je vandaag je auto gebruikt, je er morgen niet in mag rijden, maar die wordt dus alleen maar aangescherpt. Een ander probleem waar Beijing mee te maken heeft is het aantal mensen en dan vooral tijdens de spits in de ochtend en avond. Nou zou je zeggen wat kan je daar tegen doen, maar ook hier heeft China een oplossing voor weten te vinden. Het was een vrijdag toen ik voor het eerst merkte hoe rustig het in de bus was geweest en ik me afvroeg waar alle mensen naartoe waren gegaan. Een leraar op school wist me het antwoord te geven. Niet alleen hadden een hoop mensen een week of een paar dagen vakantie, maar het rooster van de mensen die wel nog gewoon werkten was omgegooid. Sommige mensen die normaal op zaterdag en zondag vrij waren, moesten nu opeens die dagen werken en kregen die andere dagen vrij. Zo verspreidden de bedrijven de werktijden waardoor er minder mensen op een dag hoefde te werken en het dus minder druk zou zijn. Ik moet toegeven dat het redelijk slim is en mij hoor je niet klagen, omdat ik een week lang van rust en goede lucht kon genieten. Je begrijpt wel mijn teleurstelling toen alles weer normaal werd en ik met mijn mondkapje mezelf aan een paal moest vastklampen in de bus, omdat de chauffeur als een gek aan het rijden was. Gelukkig hoef ik vaak niet lang te staan door een combinatie van puur geluk en mijn groeiende vaardigheid om een stoel te bemachtigen.

Dat doet me trouwens herinneren aan de avond van Halloween toen Julia en ik in alle drukte een taxi probeerde te bemachtigen. Ik hoefde nog geen vijf minuten te wachten of Julia had een taxi gevonden. In de taxi hoorde ik hoe ze een onafgesproken sprintwedstrijd had gewonnen van een aantal Chinese meisjes die de taxi ook hadden gezien en er naartoe begonnen te rennen. Helaas kunnen Chinezen niet op tegen lange Europese benen en Julia wist dan ook met gemak eerder bij de taxi te komen. Ik ben haar nog steeds dankbaar, want al mijn andere klasgenoten hebben daar daarna nog meer dan een uur gestaan. Ik denk dat dat het hoogtepunt van mijn eerste Halloween was. Ja, helaas moet ik zeggen dat mijn Halloween een grote mislukking was. Samen met een hoop andere klasgenoten had ik me opgegeven voor een activiteit die door school georganiseerd was. We zouden naar een geheime locatie gaan en het was niet bedoeld voor mensen die makkelijk bang waren. Het was dus eigenlijk niks voor mij, omdat ik voor haast alles bang ben in het donker met dank aan mijn te grote fantasie, maar met dank aan groepsdruk gaf ik me toch op. Wat wij met zijn alle verwachtten was dus dat we naar een of ander spookhuis gingen, maar goden wat hadden wij het fout. Uiteindelijk kwamen we, nadat we meer dan een uur in een bus hadden gezeten die ook nog een vastliep in het verkeer, uit bij het grote pretpark in Beijing die speciaal voor Halloween open zou zijn. Duizenden, duizenden en duizenden mensen in een park waarvan alle achtbanen ook nog eens gesloten waren, is niet mijn definitie van een leuke avond. Uiteindelijk hebben we alleen maar een beetje rondgelopen en ons daarna met moeite een weg naar de uitgang weten te banen. Niks Halloween achtig aan dus.

Dat brengt me meteen bij de volgende feestdag, Sinterklaas. Ik geloof dat dat het eerste moment was waarop ik het werkelijk jammer vond dat er geen Nederlanders op school waren, omdat ondanks alle uitleg de niet-Nederlanders nooit echt het concept van Sinterklaas kunnen begrijpen. Ja, de meeste begrepen wel dat dit in Nederland de belangrijkste feestdag is (in mijn ogen in ieder geval) en dat het een beetje op de Kerstman leek, maar ze bleven het toch een beetje vreemd vinden (niet in een negatieve manier hoor). Het moeilijkste was om ze over Zwarte Piet te vertellen en ze ervan te overtuigen dat het niet racistisch was (iets waarin ik tot mijn spijt in heb gefaald). Gelukkig konden we er allemaal wel om lachen. Helaas voor mij viel de reis naar Xian, waar alle studenten bijna naartoe gingen, tegelijk met Sinterklaas dus was er geen mogelijkheid om het echt met mijn vrienden te kunnen vieren. De dag voor Sinterklaas had ik het daar wel moeilijk mee, omdat bijna iedereen die ochtend was vertrokken, maar toch heb ik op 5 December Sinterklaas op mijn eigen manier kunnen vieren. En toen drong het pas goed tot me door dat ik helemaal niet alleen was. Ten eerste had Julia, die ook naar Xian was, een cadeautje voor me achtergelaten met een gedicht waar ik niks van afwist. Donderdag 4 december was ik ziek en bleef ik dus thuis. Toen ik wakker werd, was Julia al vertrokken, maar beneden op tafel vond ik een cadeautje en een zelfgemaakte kaart. Toen ik aan tafel mijn ontbijt aan het eten was, kwam mijn gastgezin vader naar me toe met mijn schoen en keerde hem boven de tafel om. Je wilt niet weten hoe verbaasd ik was toen er een hele lading (Chinese)chocolademunten uit mijn schoen tevoorschijn kwam. Op dat moment kon ik wel in huilen uitbarsten, omdat ik niet had verwacht dat Julia dat allemaal zou doen en dat ze al die kleine dingen die ik haar over Sinterklaas had verteld had onthouden. Pas achteraf moest ik lachen om Davids gezicht toen hij met zijn niet altijd goede ochtendhumeur de schoen omkeerde. Volgens mij begreep hij het doel er niet helemaal van aangezien Chinezen Sinterklaas en zijn tradities natuurlijk niet kennen en het onmogelijk uit te leggen is met mijn gebrekkige Chinees. Mijn Sinterklaas begon dus al goed en werd alleen maar beter door het pakje dat ik van papa die week had ontvangen met daarin allemaal Nederlands eten. Volgens mijn klasgenoten hebben ze me nog nooit met zo’n blik van pure vreugde zien kijken. Op het moment zijn mijn pot pindakaas, hagelslag, schuddebuikjes, stroopwafels, pepernoten, chocoladeletter en taaitaai mijn grootste schatten en als het moet zou ik ze met mijn leven bewaken. ’s Avonds heb ik nog even met de familie geskypt, dus al met al was een goede Sinterklaas. Beter dan ik ooit had kunnen verwachten.

Hoe gaat het met mijn Chinees? Het gaat, maar de perfectionist die ik ben, kan ik alleen maar zien wat ik nog niet kan en niet wat al wel kan. Ik kan jullie in ieder geval vertellen dat door het vele Engels en Chinees mijn Nederlands achteruit aan het gaan is. Met schaamte moet ik bekennen dat ik net niet op het Nederlandse woord egoïstisch kon komen en dat ik het vanuit het Engels naar het Nederlands op het internet moest vertalen.

Laat ik als laatste nog even kort iets zeggen over het leven in het gastgezin. Ik heb het nog steeds leuk hier ook al leeft iedereen in het huis een beetje zijn eigen leventje (wat ik wel lekker vind). Het is handig dat Julia en ik meer en meer Chinees kunnen spreken en verstaan waardoor miscommunicaties minder voorkomen. Er was namelijk een dag waarop ik in de ochtend tegen Hanna had gezegd dat ik ’s avonds niet thuis zou eten, maar dat ik aan het einde van de middag wel nog even thuis zou komen. Toen ik in de middag echter thuis kwam samen met Julia en een vriendin waarmee ik die avond uit eten zou gaan, kwam Hanna naar me toe en vertelde me dat ik het voortaan moest laten weten als er een vriendin langs zou komen (niet schreeuwend hoor, Hanna praat eerder alsof ze heel erg verdrietig is). Ik kon het natuurlijk wel begrijpen, maar een deel van me begreep niet waarom het zo’n groot punt was aangezien we binnen de kortste keren weer weg zouden zijn. Toen we klaar waren om weer te vertrekken zag ik beneden i.p.v. een kom voor Julia, drie kommen met eten staan. Toen begreep ik pas dat Hanna dacht dat de vriendin ook zou blijven eten terwijl ik dacht dat ik in de ochtend duidelijk had gemaakt dat alleen Julia die avond thuis zou eten. Zo zie je maar in wat voor “lastige” situaties je terecht kan komen door een taalbarrière (niet dat het een verschrikkelijk groot probleem is hoor). Nu we het toch over eten hebben, wil ik nog even meedelen dat ik nog geen insect heb gegeten hier. Wel heb ik lever gegeten en een soep met orgaanvlees. Ik zat in een klein Chinees restaurant waar ze een hoop traditioneel eten uit Beijing hadden lekker te genieten van mijn soep. Er zaten stukjes in waarvan ik geen idee had wat het was, maar ik vond het heerlijk (oke het zag er al een beetje verdacht uit, het had een vreemde vorm, het was duidelijk geen groente en het had niet de textuur van vlees, maar goed). Enthousiast vroeg ik wat de mysterieuze stukjes waren. Het bleek darm te zijn. Even pauzeerde ik, het stukje vlees nog in mijn stokjes boven mijn kom houdend en inderdaad het had de vorm van een doorgesneden darm. Daarna haalde ik mijn schouders op, stak het stuk darm in mijn mond en ging rustig verder met eten. Volgens mij was iedereen een beetje teleurgesteld met mijn onverschillige reactie, maar het kon me op dat moment en nu nog steeds niks schelen. Het was lekker en je leert hier om niet moeilijk te doen als het op eten aankomt. Als het lekker is, is het lekker en meer hoef je niet te weten.

Ik wil toch nog even snel terugkomen op het gastgezin. Eind december, begin januari moeten Julia en ik helaas van gastgezin wisselen. Meimei is de laaste tijd vaak ziek geweest. Eerlijk gezegd weet ik niet wanneer ze thuis blijft, omdat ze ziek is of omdat ze niet naar school wil, maar blijkbaar is ze een hoop ziek. Hierdoor willen Hanna en David even een tijdje geen studenten hebben zodat ze op haar kunnen focussen. Nou geloof ik niet dat ze veel last van ons hebben aangezien we bijna altijd boven in onze kamers zitten, maar het is hun beslissing. Voor mij is het in ieder geval irritant, omdat ik dan al mijn spullen (en ik heb een hoop spullen, goed voor twee grote koffers en twee handbagage koffertjes vol en dan hebben we het nog niets eens over de spullen die ik hier heb gekocht). Het is nog niet zeker waar Julia en ik terecht gaan komen, maar we hebben het duidelijk gemaakt dat we het liefst bij elkaar willen blijven. Ik hoop het beste! We zullen zien. Zolang het geen kleine, donkere kamer is en zolang ik geen kamer hoef te delen is het voor mij best, maar ik weet wel dat ik mijn kamer hier ga missen.

Nou laat ik er maar eens een eind aan gaan knopen. Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar ik wil niet een heel boekwerk in een keer schrijven dus moet de rest maar wachten tot de volgende keer en ik beloof dat dat deze keer niet een eeuwigheid gaat duren. Zolang jullie maar weten dat ik hier nog steeds de tijd van mijn leven heb en dat ik koude rillingen krijg bij het idee dat ik over minder dan drie maanden alweer naar huis moet. Sorry, jullie zijn allemaal geweldig, maar ik denk dat het beter zou zijn als jullie me hier komen opzoeken. Wat denken jullie ervan?