Ni hao, gege

STILL ALIVE!! Maak je geen zorgen, ik ben niet gekidnapt door de Chinese maffia of gevangengenomen door de overheid. Nu we het toch over de overheid hebben, blijkbaar hebben die Instagram nu ook geblokkeerd door de protesten in Hong Kong. Het blijft toch wel een beetje een vreemd land.

Maar dat is natuurlijk geen excuus om zo lang niks meer te posten of iets van me te laten horen. Ik geloof dat de meeste mensen geen idee hebben hoe het met me gaat, omdat ik ze het niet laat weten. Mijn excuses voor mijn plotselinge verdwijnen van de wereld (eigenlijk ben ik aan de andere kant van de wereld verdwenen en niet van de wereld, maar laten we het maar niet over de details hebben).

Ik kan begrijpen dat de meesten mensen zich afvragen wat ik in godsnaam de afgelopen maand heb gedaan en om eerlijk te zijn vraag ik me dat zelf ook af. Het ene moment zat ik hier nog maar net een week en daarna “poef” ben ik hier alweer anderhalve maand. Tijd is hier maar een vreemd iets, want aan de ene kant vliegen de weken voorbij, maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik hier al maanden zit zo normaal voelt alles aan. Ik denk dat het door school komt, dat je meteen opslokt. Omdat ik het intensieve programma heb, zit ik alle dagen, op vrijdag na, tot 15:50 op school. Voordat je thuis bent is het alweer kwart voor vijf en heb je even tijd voor een korte pauze voordat het alweer tijd is om te eten. Na het eten nog even wat studeren en voordat je het weet is het alweer tijd om naar bed te gaan. ‘Wo lei le’ (Ik ben moe) was een van de eerste zinnen die we leerden en ik moet zeggen dat hij zeer van pas komt. Ik weet niet wat het is in Beijing dat je zo moe maakt (misschien de slechte lucht) maar ik kan vaak genoeg zeggen dat ik moe ben. Nou ben ik ook nog eens iemand die veel slaap nodig heeft om normaal te functioneren dus ik lig bijna elke avond vroeg in bed. Als ik geluk heb is het de volgende dag dinsdag of donderdag waardoor ik een beetje kan uitslapen. Op dinsdag beginnen mijn lessen namelijk pas om 13:00 uur en op donderdag om 10:30 uur, maar anders is het gewoon om 6:45 opstaan.

Nu moeten jullie niet denken dat ik alleen maar met school bezig ben, want er is natuurlijk altijd nog tijd voor leuke dingen. Karaoke, naar een van de vele clubs gaan, bezienswaardigheden bezoeken of gewoon gezellig een film kijken. Ik kan je zeggen dat Beijing je opslokt en het soms moeilijk is om er uit te komen, maar ik kan niet zeggen dat ik het erg vind. Mijn tweede week is hier dan ook een perfect voorbeeld voor. Maandag karaoke en als echte Chinezen zonder schaamte uit volle borst gezongen. Woensdag afscheid feest van de ene Belg die ons nog een VIP room in wist te krijgen in een van de clubs. Het heeft zo zijn voordelen om een buitenlander te zijn in China, vooral als je een meisje bent. Op sommige plekken mogen wij gewoon doorlopen bij een beveiligingsscan en ik geloof niet dat ze me ooit hebben gefouilleerd voordat ik een club in mocht of dat ik ook de entreeprijs heb moeten betalen. Natuurlijk wordt je wel veel aangekeken en zie je mensen “stiekem” foto’s maken, maar dat kan alleen maar een boost voor je zelfvertrouwen zijn. De dag daarna nog een afscheidsfeest, maar deze keer voor de andere Belg die allebei die vrijdag weg zouden gaan. Vrijdag heeft mijn leraar alleen maar lachend gevraagd :’Ni lei ma? Ni lei ma?’ (Are you tired, are you tired), omdat de helft van de klas er als wandelende zombies bijzat. De dag werd alleen maar beter toen bleek dat we in de middag nog naar een sportschool zouden gaan om een Chinese dans te leren, maar ik ben tegen het einde met de twee Belgen weggegaan om ze het Zomerpaleis te laten zien, waardoor ik nog even snel een paar uur Nederlands heb kunnen praten voordat de laatste Nederlandssprekende mensen zouden vertrekken. Nu ben ik de enige Nederlandssprekende student op school, maar ik kan niet zeggen dat het me dwars zit. Je raakt zo snel gewend aan het Engels praten.

Nou wil ik nog even terug komen op die Chinese dans. Dat was blijkbaar niet eenmalig, want de week erna kwam een van de medewerkers van EF naar me toe om te vragen of ik en een paar andere meisjes die dans samen met de danslerares wilde opvoeren. Maar natuurlijk. Ik kon mezelf al helemaal in een mooie Chinese jurk zien dansen dus ik zei zonder er verder bij na te denken ja. Wat had ik het mis wat de jurken betreft. Het waren niet eens jurken, maar foeilelijke blauwe pakken die me alleen maar deden denken aan een sambabal-gone-wrong. Maar dit is Beijing dus no shame en ik heb uiteindelijk nog hele populaire groene thee gekregen als bedankje. Daarna me nog snel omgekleed, omdat we een opdracht in hetzelfde park hadden om mensen aan te spreken en ze een paar vragen te stellen. Mijn leraar heeft nog geprobeerd om ons aan Chinezen te koppelen, maar ik had hem gelukkig door waardoor ik een al gênante gebeurtenis niet nog gênanter maakte. Dus een tip, zeg vooral niet zomaar ‘ni hao, gege’ tegen een willekeurige jongen hier. Officieel betekent “gege” oudere broer dus dat kan je tegen iemand zeggen waar je heel hecht mee bent en als die ouder is dan jij bent (een meisje kan het bijvoorbeeld tegen haar vriendje zeggen als ze zou willen). Zeg je het tegen iemand die je niet kent, dan laat je eigenlijk met dat ene woord blijken dat je de jongen aantrekkelijk vindt en dat je interesse hebt. Mijn leraar wilde dus dat ik dat tegen een jongen zou zeggen, maar ik had hem wel door.

Mijn leraar is trouwens heel erg grappig. Soms wordt de klas in teams verdeeld en dan moeten we tegen elkaar een spel spelen om te kijken of we de nieuwe karakters kennen. Dat op zich is al grappig, maar het beste gedeelte is de straf die het verliezende team krijgt en waar de leraar zelf vaak de meeste lol om heeft. Ja mensen, de winnaar wordt hier niet beloond, maar de verliezer wordt gestraft. Denk hierbij aan zingen, dansen enz. Na een week wist ik ook eindelijk hoe ik de leraar moest noemen. We mogen hem namelijk bij zijn voornaam noemen, maar ik ben op het Lorentz zo gewend geraakt om een leraar meneer te noemen of hem bij zijn achternaam aan te spreken, dat ik het heel erg ongemakkelijk vond om een leraar bij zijn voornaam aan te moeten spreken. Daar ben ik nu gelukkig vanaf, omdat ik nu weet hoe Chinezen studenten hun leraar aanspreken en ik dat voortaan ook maar zeg. Probleem opgelost.

Op school heb ik het verder heel erg naar mijn zin. Veel huiswerk krijg je hier niet echt en alles wat je buiten school aan studeren wilt doen, moet puur op eigen initiatief zijn. Natuurlijk zegt de leraar wel dat je iets moet door nemen, maar er zijn geen echte consequenties behalve dat je minder snel leert. Ik kan nu uit eigen ervaring zeggen dat Chinees inderdaad een moeilijke taal is. Je hebt niks aan de kennis die je van andere talen hebt en je moet weer vanaf het begin beginnen. Zeg maar gedag tegen het alfabet en hallo tegen de Intials en Finals van het Pinyin wat je kan vergelijken met klinkers en medeklinkers. Als je denkt dat je die onder de knie hebt, komen de vier tonen erbij. Het lastigste is dat als je soms een kleine fout maakt, de mensen het niet meer begrijpen. In de klas is het natuurlijk anders, omdat de leraar weet wat je probeert te zeggen, maar die luxe heb je niet met de rest van de bevolking. Na een paar weken kan ik natuurlijk wel al het een en ander begrijpen, maar vaak zijn er twee problemen. Een, de mensen praten hier belachelijk snel en twee, het duurt soms een tijdje voor mijn hersenen de informatie verwerkt hebben, dus voordat ik doorheb wat de persoon zei is het alweer te laat voor een reactie. Toch gaat er niks boven het gevoel van trots dat ik krijg als ik in staat ben om meimei te begrijpen en ik ook nog een reactie terug kan geven. Het is toch wel leuk als je kan begrijpen wanneer iemand in het Chinees zegt dat je er mooi uitziet.

Het gastgezin vind ik nog steeds geweldig. Ik heb de school dan ook laten weten dat ik in het gastgezin wil blijven en niet halverwege wil verhuizen naar de residentie. Ik bedoel maar, mijn eten wordt hier voor me klaargemaakt, het is schoon, mijn was wordt voor me gedaan als ik erom vraag en ik heb mijn eigen kamer. Die kamer moet ik trouwens wel zelf schoonmaken met een zeer ouderwetse bezem en veger, maar verder hoor je me niet klagen. Is wonen in een Chinees appartement anders dan in een Nederlands appartement? Ja zeker. Als ik een douche wil nemen, moet ik eerst de warmwatergeiser aanzetten en op de gewenste temperatuur instellen en vooral niet vergeten om die na het douchen weer uit te zetten. Met je schoenen of op je sokken/blote voeten door het huis lopen is niet de bedoeling. Ze hebben ons slippers gegeven waarmee we door het huis lopen en als er mensen op visite komen, gaat de kast open en krijgen ook zij een paar van deze slippers. Laatst liep ik voor de eerste keer op blote voeten naar beneden toen de ouders niet thuis waren en het voelde zo vreemd aan. Nog een verschil is natuurlijk het drinkwater. Na enkele weken is mijn lichaam natuurlijk wel in zekere mate aan het water gewend dus ik kan het water uit de kraan nu gebruiken om mijn tanden te poetsen en dat soort dingen, maar als ik jou was zou ik het niet drinken. Kraanwater wordt eerst gekookt en daarna in twee grote thermoskannen gegoten (die wonderbaarlijk goed werken) en een beetje wordt in een theepot geschonken voor als je koud water wilt.

Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan, maar laten we dat maar voor een andere keer bewaren. Belangrijker op het moment is de week vakantie die ik heb gehad van woensdag 1 oktober tot en met dinsdag 7 oktober in verband met de nationale feestdag. Naast het feit dat deze vakantie op een woensdag begon in plaats van een maandag, was het in het algemeen al vreemd om zo snel al vakantie te hebben. Veel heb ik die week niet gedaan. Ik ben naar de Pearlmarket geweest waar je een hoop dingen heel goedkoop (en nep) kan krijgen als je maar goed kan afdingen. Gelukkig kan mijn huisgenootje Julia heel goed afdingen dus ik heb haar soms maar al het werk laten doen. Ik ben ook nog met een groep vrienden van school en een Chinees meisje, die een aantal van hen kende, naar een groot park geweest net buiten Beijing. Heerlijk drie uur in de bus geslapen, geloof me, binnen een paar weken leer je hoe je als een echte Chinees overal in slaap kan vallen. Het park was mooi, maar we hadden het weer een beetje tegen. Het hoogte punt was toen drie van de jongens besloten om te gaan bungeejumpen en toen het Chinese meisje mee moest naar het politiebureau, omdat ze nep geld had. Nu niet meteen schrikken en denken dat ze een crimineel is, omdat nep geld hier heel erg normaal is en je er goed voor moet oppassen. Vooral met de 100 yuan briefjes moet je oppassen, zelfs als je ze uit de pinautomaat bij een bank hebt gekregen. Er zijn een hoop dingen die je kan controleren om te zien of het een nep of echt briefje is dus ik raad je aan om je daar in te verdiepen voordat je naar China gaat. Niet dat je meteen in de problemen komt als je een nepbriefje hebt, soms krijg je hem gewoon terug en zegt de caissière dat die nep is. Als je dan een nieuwe geeft die echt is, is er vaak geen enkel probleem, maar toch moet je oppassen. Ik geloof niet dat je hier als een buitenlander in contact wilt raken met de politie.

Voordat ik het wist, was de vakantie alweer over en moesten we weer terug naar school. Ik heb nog een balletschool gevonden waar ik voortaan elke dinsdagochtend heenga, ik heb dan geen school, om toch een beetje te bewegen. De school is heel erg leuk en ze spreken er Chinees, Japans en een beetje Engels. De lerares is ook heel aardig ook al kent ze geen medelijden als je aan het rekken bent. Ik stond nog redelijk relaxt in een positie om mijn schouders en rug te rekken tot dat zij langskwam en besloot dat ik nog wel wat dieper kon gaan. Hup, daar werd ik naar beneden geduwd. Toch voelt het heerlijk om weer ballet te kunnen doen. En eerlijk gezegd hou ik er wel van als de leraar een beetje streng is. Ik weet niet waarom, maar ik vind dat nou eenmaal bij ballet horen. Om nog even wat dieper in te gaan op sporten in het algemeen, als je van hardlopen houdt moet je hier wel oppassen en de luchtvervuiling in de gaten houden. Het kan namelijk gevaarlijk zijn om buiten hard te gaan lopen als de luchtvervuiling boven een bepaalde waarde komt. Dat is een van de enige minpuntjes aan Beijing, de luchtvervuiling. Het is niet elke dag heel erg, maar je hebt soms van die droge, windstille dagen waarop je in de bus zit naar buiten kijkend en je een bepaald gebouw niet of nauwelijks meer kan zien door de luchtvervuiling. Een dag was het zelfs zo erg dat mijn gastgezinvader me afraadde om die dag voor een lange tijd naar buiten te gaan. Natuurlijk kan je maskers kopen, maar die helpen ook niet tegen alles. Het was wel grappig dat op de dag dat de luchtvervuiling zo erg was er een voetbalwedstrijd was tussen Brazilië en Argentinië in het Olympisch stadion. Ik weet niet wat de overheid heeft gedaan, maar een uur voor aanvang van de wedstrijd daalde de vervuilingswaarde van boven de 300 ug/m3, wat echt gevaarlijk kan zijn voor je gezondheid, naar 28 ug/m3. Hoe ze het hebben gedaan weet ik niet, maar ik denk dat dat het toeval is geweest.

Al met al heb ik het nog steeds geweldig in Beijing. Afgelopen vrijdag heb ik mijn eerste toets gehad waarmee ze willen controleren hoe het met je vooruitgang gaat dus ik zal maandag wel zien hoe dat is gegaan. Ik zal proberen om deze keer iets sneller iets te uploaden en niet weer te verdwijnen (we zullen zien hoe dat gaat).