Geschiedenis op zijn best

Een binnenlandse vlucht in China lijkt tot zekere hoogte op een vlucht van Transavia of menig ander vliegvaart maatschappij waarmee je korte afstanden in Europa kan vliegen. Het enige verschil is dat je, ondanks dat het maar een twee uur durende vlucht was, we aan boord gratis wat te eten en een flesje water krijgen. Gratis eten is precies wat een mens nodig heeft als het zo vroeg op heeft moeten staan. Aangekomen op het vliegveld van Xian hadden we deze keer geluk dat onze koffers als een van de eerste op de lopende band verschenen in tegenstelling tot Hong Kong waar we wat minuten hebben moeten wachten.

Ik zou graag nog een kanttekening willen maken voordat ik verder ga met de rest van mijn verhaal. In een eerder verhaal had ik al mijn verbazing uitgesproken over het feit dat mensen hier minder snel voor oudere of mensen die slecht te been zijn opstaan in het openbaarvervoer dan ik had verwacht. In mijn hoofd was China een land waar de jeugd haast op zou springen als een ouder iemand binnen zou komen lopen, maar dat valt dus wel mee. Neem nou de shuttlebus die ons op het vliegveld van Guilin naar ons vliegtuig moest brengen. Er kwam een mevrouw binnen die niet super oud was, maar het was duidelijk dat ze niet goed kon lopen. In mijn hoofd sta je dan op voor zo’n iemand, maar hier bleven alle jonge mensen gewoon zitten en keken niet eens op. Het was dat ik nog geen Chinees spreek en dat ik me afvroeg hoe goed de mensen Engels zouden kunnen verstaan, maar ik kreeg bijna de neiging om een jongen aan te tikken zodat die mevrouw op zijn plek kon gaan zitten. Het was vroeg dus mijn humeur was niet op zijn best, maar ik kon er op dat moment en nu nog steeds niet met mijn hoofd bij. Oke dat moest ik even kwijt, maar laten we maar snel verder gaan.

Op het vliegveld werden we opgewacht door onze volgende gids, Linda, maar voordat we konden gaan moesten mama en papa eerst nog even koffie drinken en toen konden we ook al mooi een stuk cake eten aangezien het papa’s zijn verjaardag was! Daarna op advies van de gids meteen door gegaan naar het terracotta leger waar we eigenlijk pas de volgende dag naartoe zouden gaan alleen dan zou het gaan regenen. Eerst werden we naar een kleine werkplaats gebracht waar ze officiële terracotta soldaten maken die mensen blijkbaar in hun tuin zetten. Dit was niet het enige wat ze daar maakte en dat werd ons wel duidelijk toen we uitkwamen in hun winkel waar je de meest prachtige Chinese meubels kon kopen. Verliefd heb ik daar rondgelopen en ik kon me al helemaal voorstellen hoe deze meubels later in mijn huis zouden passen. Vanuit deze werkplaats zijn we doorgegaan naar het echte terracotta leger. Ik had veel verwacht, maar niet dat dit een heel groot park zou zijn. Aangezien ook in het noorden de zon schijnt, ook al is het een stuk minder vochtig en warm dan in het zuiden, hebben ik en papa nog even een paraplu voor mij gekocht, en natuurlijk afgedongen, zodat ik daarmee rond kon lopen.

Indrukwekkend. Dat is het enige woord waar ik het terracotta leger mee kan beschrijven. Ook al vond ik al de natuur die we hadden gezien prachtig, toch raakt dit je op een hele andere manier. Even lijkt het alsof je je in een wereld van tweeduizend jaar geleden waant en het is wonderbaarlijk om te zien wat mensen toen al konden. Het mooiste vond ik nog alle verhalen die Linda ons kon vertellen waardoor het leger zich als een verhaal begon te ontvouwen. Als een spons probeerde ik alle informatie tot me te nemen en het samen te vormen tot een geheel. Geluk was aan onze zijde, want het was helemaal niet druk! Dat kwam misschien omdat de volgende dag de Chinese vakantie afgelopen zou zijn. We konden zo alles goed zien en er nog extra van genieten en dat hebben we zeker gedaan.

Twee uur, duizend foto’s en een geschiedenis les verder (allemaal op de beste manier) was het tijd voor ons om naar het hotel te gaan. Dit heb ik misschien al een paar keer gezegd, maar ik blijf het maar choquerend vinden hoe de mensen hier rijden. Volgens mij heeft de chaos in Xian zijn hoogte punt bereikt, want er was zelfs een moment waarop ik besloot om niet meer door de vooruit mee te kijken en me maar te focussen op de gebouwen die voorbij kwamen, want meer dan eens zat ik met gekromde tenen toe te kijken. Het is een wonder dat hier niet overal ongelukken gebeuren, maar ik denk dat de mensen alles onder controle hebben ook al is daar niks van terug te zien.

In het hotel onze kamer weer in en wachten op Linda die had beloofd om een taart te kopen voor papa’s verjaardag. Toen papa alleen naar beneden ging om de taart te halen, hebben mama en ik snel nog de slingers in de hotelkamer opgehangen die ik mee had genomen uit Nederland. Zo toch nog een beetje papa zijn verjaardag gevierd, duizenden kilometers van huis met een heerlijke Chinese taart.

Begin van dag twee in Xian was verder niet echt bijzonder. Het regende inderdaad zoals Linda had voorspeld dus we waren dankbaar dat we de dag van tevoren waren gegaan. Terwijl ik rustig op mijn Ereader aan het lezen was, verwonderde ik me over het aantal werknemers in het hotel. Het waren er zo veel en de helft zat maar een beetje niks te doen. Ik weet niet waar al die mensen voor nodig waren, maar als het mijn hotel was geweest had ik ze op zijn minst verspreid, want het ziet er niet erg professioneel uit als de staf zich op stoelen zit te vervelen. Maar goed. Het enige wat we die dag wilde doen was naar een groot warenhuis gaan dat tegenover het hotel lag en daar opzoek gaan naar een laptoptas voor mij. De prijzen in het warenhuis hadden we alleen niet aan zien komen. Mensen zeggen dat China goedkoop is, maar dat bleek niet uit de prijzen die wij daar zagen. Half vluchtend zijn we maar naar buiten gerend en daar nog een straat afgelopen opzoek naar betaalbaardere tassen. Nou is het niet gemakkelijk om met mij een tas te vinden kan ik zeggen. Het begon een beetje op een herhaling van New York te lijken waar papa en ik ook winkel in en winkel uit zijn gegaan, opzoek naar de perfecte tas. Helaas niks gevonden dus zijn we maar weer terug naar het hotel gegaan.

Om half 7 werden we met al onze koffers opgehaald om nog naar een voorstelling te gaan voordat we de nachttrein zouden nemen. Voor de show hebben we in de zaal ons eerste dumpling diner gehad en daarna hebben we genoten van een prachtige dans en muziek show over de Tang dynastie.

Hup de nachttrein weer in om op weg te gaan naar onze laatste bestemming voor Beijing. Op het station konden we nu in een ruimere ruimte wachten die speciaal was voor mensen die een softsleeper hadden. Papa had op verzoek van mama nog stiekem een paar foto’s gemaakt van een paar echt traditioneel uitziende Chinezen, maar volgens mij hadden ze het niet door (hoop ik!). Helaas voor mij was deze nachttreinrit iets minder comfortabel dan de vorige. We sliepen nu namelijk samen in de cabine met een vrouw en haar kindje en die mevrouw kon snurken! Zelfs mijn oordopjes konden het geluid uiteindelijk niet meer buiten houden en terwijl de minuten voorbij kropen groeide de neiging om haar een niet al te zachte por te geven met mijn voet.

Na een dus niet al te goede nachtrust kwamen we aan in Pingyao een stad waarvan het deel binnen de oude stadsmuren nog helemaal bestaat uit traditioneel oud Chinese huizen. We hadden een hotel binnen de stadsmuren, waar uiteindelijk ook geen auto’s meer mochten rijden. We waren vroeg aangekomen dus hadden we nog de hele dag de tijd om van alles te doen. Eerst hebben we zelf wat rondgelopen, maar dat was niet echt een succes. Je kan wel rondlopen, maar je weet toch niet zo goed waar je naar toe moet en waar je op moet letten. Daarom toch maar een gids genomen en daarmee hebben we diezelfde dag nog een lange excursie meegehad. We zijn bij de oudste bank van China geweest, twee soorten tempels en bij een soort van gevangenis. Ook hebben we nog een stuk over de stadsmuur gelopen en weer een hoop over de geschiedenis en oude cultuur geleerd. Het liefst zou ik alles in detail vertellen en alles willen uitleggen wat de gids ons heeft verteld, maar dan zou het wel een heel erg lang verhaal worden. Misschien moet ik toch maar gids worden, want ik heb zo veel gehoord en zou het zo graag ook willen vertellen. Er is hier zo veel geschiedenis en zo veel symbolische betekenissen dat ik hele boeken zou kunnen vullen, maar laten we dat maar voor later bewaren.

Nadat we een heerlijke nacht hadden geslapen in een traditioneel oud Chinese kamer was het alweer bijna tijd om Pingyao te verlaten en naar de laatste stop van onze reis te gaan. We hadden de hogesnelheidstrein (300 km gehaald) naar Beijing met een heel schattig Chinees meisje dat voor ons zat en zich de hele tijd omdraaide om met ons te praten ook al verstonden we niks van wat ze zei. En toen waren we er opeens. In de stad waar ik de volgende zes maanden zou blijven en waar ik later ook afscheid moest gaan nemen van papa en mama.