Ni Hao China, een dag reizen

Na een paar dagen Hong Kong te hebben gehad, was het toch echt tijd om het vaste land van China een bezoek te gaan brengen. Alle koffers weer mee die ook weer allemaal door een scan heen moesten voordat we de trein in mochten. De treinreis was verder niet zo bijzonder en het enige wat ik me nog goed van kan herinneren, is hoe netjes ik het vond dat iedere passagier eer gratis flesje water kreeg, waarvan ik de dop een keer zelf open kreeg. Toen we moesten uitstappen kwamen we pas bij de echte douane aan waar onze koffers weer door de scan moesten. Eerst moesten we met zijn alle een poortje door dat uiteindelijk een warmte detector bleek te zijn. Zo konden ze zien of mensen koorts hadden en die apart nemen om ze te controleren op andere symptomen van het Ebola virus. Bij de douane waren al de eerste tekenen van het “echte China” te bespeuren. Zo was een hoop van het Engels meteen verdwenen en van het Engels dat je nog zag, klopte soms weinig, maar verder leek alles op het eerste gezicht nog redelijk hetzelfde. Dat dacht ik tenminste! Laat je nooit wijsmaken dat je in Hong Kong al de Chinese cultuur kan beleven. Ik was nog geen vijf minuten de douane door of ik kwam al de eerste beruchte “hurk wc” tegen. Zo’ n wc die je in Frankrijk soms ook tegen komt waar je moet hurken om in een gat te plassen. Natuurlijk had ik wel gehoord dat er een hoop van dat soort wc’s in China waren, maar ik had niet verwacht die meteen daar tegen te komen aangezien ik zo’n wc in Hong Kong nooit had gezien. Natuurlijk hoort bij zo’n wc ook nog een bepaalde onaangename lucht en is die gewoon weg vies te noemen (weer een verschil met Hong Kong waar alles nog schoon was). Als kers op de taart was er ook nog geen wc-papier, gelukkig wist ik dat dit vaak het geval was in China en had ik dus een pak tissues mee (tip, tip) wat je niet eens in de “wc” mag gooien, maar in de prullenbak die in het hokje staat. Al met al klinkt het erger dan ik het op dat moment ervoer. Niks aan te doen dus kan je je er maar beter bij neerleggen en er vooral niet te veel over nadenken. Daarna wel een hele klodder desinfecterende handgel gebruikt, ook een must have als je naar China gaat (of menig ander land).

Op het station werden we weer opgehaald door een transfer die ons naar een ander station zou brengen waar we voor de eerste keer de nachttrein zouden nemen. Zo’n transfer betekent dat je een soort van Engels sprekende “gids” krijgt die je met een bordje met je naam op staat te wachten, maar die zelf niet rijdt. Je krijgt er dus ook nog een aparte chauffeur bij die helemaal geen Engels spreekt. Wij werden opgewacht door een aardig en nog redelijk jong meisje. Zij zou ons op het andere station ook nog helpen om op de goede plek uit te komen en ons dus niet zomaar aan ons lot over te laten. Het is dus meer dan alleen maar een transfer waarbij ik toch snel alleen maar aan een auto denk die je van A naar B brengt. Tijdens deze autorit valt je meteen al een hoop op. Zo konden we wel gedag zeggen tegen het goed georganiseerde Nederlandse verkeer, want het was een grote chaos. Van een driebaansweg werd zonder problemen een vierbaansweg gemaakt en iedereen reed zo dicht op en langs elkaar dat je het gevoel kreeg dat de auto geen beweging kon maken zonder een ongeluk te veroorzaken. Nou hielp het natuurlijk niet dat het zondag was en we midden in de spits terecht kwamen van een stad met 15 miljoen inwoners zo groot als ongeveer twee Nederlandse provincies (je schrikt toch wel een beetje als je die getallen hoort). Dat het een grote stad was, werd wel duidelijk op het centrale station. Voor het station was een reusachtig plein dat bijna helemaal vol stond. Het was daar zo druk dat bij de KFC wild vreemde mensen bij elkaar aan tafel gingen zitten om maar te kunnen zitten. Geen plek betekent daar dus niet dat aan elke tafel wel iemand zit, maar dat op letterlijke elke stoel wel iemand zit. Op dat moment waren we wel blij dat we dat meisje hadden om ons uit te leggen wat we verder moesten doen, want er was buiten het station nog geen woord Engels te herkennen. Nou was het ook nog geen normaal station waar je zomaar binnenliep. Nee, je moest eerst op een bord je treinnummer vinden (alsof je op een vliegveld bent), dan moest je in de goede rij gaan staan om het station binnen te kunnen komen. Zonder kaartje kom je het station dus ook niet binnen. In het station moesten de koffers voor de zoveelste keer door de scan en natuurlijk ging bij mijn nieuwe, kleine, roze koffertje het apparaat piepen. De goden mogen weten wat het apparaat dacht gezien te hebben, want het enige gevaarlijke wat erin zat was een opengescheurde pakje sandwiches. Eenmaal door de scan moesten we opzoek naar onze wachtruimte waar we moesten wachten totdat we de trein in konden. Bij het woord wachtruimte stelde ik me een redelijke rustige ruimte voor waar we nog even een uurtje lekker konden zitten. Maar dit is China waar we het over hebben dus betekent wachtruimte een hele hal gevuld met mensen. Als je dan aan het wachten bent, merk je weer van alles. Ten eerste is China wel een stuk viezer dan Hong Kong. In Hong Kong durfde je nog niks op staart te gooien uit angst voor een boete, maar een China ligt er gewoon een hoop afval de grond en staan mensen gewoon binnen te roken ondanks de verboden te roken borden. Ten tweede zitten mensen hier een hoop op hun hurken. Oud, jong, man, vrouw het maakt allemaal niet uit, maar een hoop mensen die geen stoel hebben, gaan maar op hun hurken zitten (denk eraan, wel met de voeten plat op de grond dus niet op nog half op de tenen). Ook wordt je hier meteen een stuk meer aangestaard dan in Hong Kong. Het was zo erg dat ik na een tijdje maar een beetje omhoog bleef kijken om te voorkomen dat ik continu iedereens blik zou opvangen.

Het is wel vreemd als je op zo’n station staat met een hoop mensen die allemaal weten op wat voor soort signaal ze aan het wachten zijn terwijl wij er maar als een paar verdwaalde puppy’s bij stonden. Dan begint opeens zo’n hele massa te bewegen en laat je je maar met de stroom meevoeren. Uiteindelijk heeft papa toch nog maar even aan een vrouwtje dat bleef zitten gevraagd of we wel richting de goede trein gingen. Helaas spreken hier een hoop mensen geen Engels en kon deze vrouw ons dus niet helpen. Gelukkig voor ons kwam een hele aardige jongen ons te hulp die zelfs nog helemaal tegen de stroming in terug liep om te controleren of we wel of niet met al deze mensen mee moesten, wat we dus niet moesten. Na nog een paar minuten te hebben gewacht, konden we eindelijk richting onze trein. Eerst moesten we nog boven bij het perron zien te komen waar niks anders dan een trap naartoe leidde. Dat was toch wel even schrikken, want we waren na die paar dagen toch wel al gewend geraakt aan alle roltrappen in Hong Kong. Nu moesten we koffers van 23 kilo en onze handbagagekoffertjes via een steile helling aan een kant van de trap mee omhoog slepen. Mama had geluk dat een meneer zo aardig was om haar koffer mee omhoog te nemen wat toch wel even wennen was. Normaal ben ik altijd de gene van wie de koffer wordt aangenomen, maar nu mocht ik deze lekker zelf omhoog krijgen. Volgens mama had ze nog nooit zo’n vastberaden uitdrukking op mijn gezicht gezien dan op het moment dat ik die 23 kilo met al mijn kracht omhoog tilde. Geloof me die helling was steil! Natuurlijk de volgende dag lichte spierpijn hiervan in mijn armen ondanks de nieuwe tactiek die ik had bedacht om makkelijk met mijn koffers te kunnen lopen zonder spierpijn te krijgen zoals ik de eerste dag in Hong Kong had. Eenmaal boven staat een gigantisch lange trein op je te wachten. Wij hadden een soft-sleeper en dat betekent dat je in je eigen cabine zit waar vier bedden in zitten. Twee “stapelbedden” om een beter beeld te geven. We deelde onze cabine met nog een ander Chinees meisje die we nauwelijks hebben gezien, omdat ze meteen een van de bovenste bedden in klom en is gaan slapen. Wonderbaarlijk hoe de mensen hier overal gewoon in slaap kunnen vallen. Die avond als echte Chinezen een bak noedelsoep in de trein gekocht waarvoor je zelf het kokende water bij een kraantje in de trein moet halen en daarna het bed in gedoken. Persoonlijk heb ik heerlijk geslapen in de nachttrein ondanks de verhalen die ik van mensen had gehoord die zeiden dat je nauwelijks kan slapen door al het lawaai en de harde bedden. Soft-sleeper betekent namelijk niet dat de bedden super zacht zijn, maar dat je je eigen cabine hebt en dat je niet op een houten plank slaap zoals bij de normale klasse. Nog even wakker geworden, omdat het Chinese meisje er eerder uit moest als wij, maar verder heb ik met dank aan mijn oordopjes als een blok geslapen. Rond half zes werden we wakker gemaakt door het personeel van de trein, omdat we bijna het eindstation hadden bereikt. Op het station werden we weer opgewacht door onze nieuwe gids, Peter, die de komende dagen bij ons zou blijven samen met een chauffeur. Het was een vier uur durende autorit naar onze volgende bestemming, Dong Village, maar er was genoeg te zien lang de weg. Overal naast de weg ook midden in de bergen zijn ze bezig met werkzaamheden en zie je half afgebouwde huizen. Later wist iemand ons te vertellen dat veel mensen beginnen met het bouwen van een huis, maar niet genoeg geld hebben om het helemaal af te maken. Daarom bouwen ze eerst de muren en het dak om er daarna (zonder ramen etc) al in te gaan wonen en een paar jaar later verder te gaan met de bouw. Ook lag er een hoop puin langs de weg en zag je overal een soort van garageboxen waar de mensen dan rommelwinkeltjes in hadden, wat een grote chaos leek, maar blijkbaar zijn mensen in staat om daar dingen in te vinden. En dan de scooters. Nog nooit heb ik zo veel scooters in mijn leven gezien. Volgens mij heeft iedereen hier een scooter in plaats van een auto, want het krioelt ervan. Levensgevaarlijk scheuren ze zonder helm over de weg met soms hele families erop! Vaders aan het stuur, kind in het midden en moeders achterop. Laat me trouwens nog even iets verduidelijken over de Chinese rijstijl. Toeteren is bijvoorbeeld een essentieel onderdeel van het verkeer. Waar wij in Nederland alleen mogen toeteren als het echt nodig is, toeteren mensen hier als waarschuwing als je iemand gaat inhalen (gewoon over de doorgetrokken streep!), als iemand in de weg rijdt en ga zo maar door. Er bestaan hier zelfs verkeersborden waar een trompet met een streep doorheen staat om aan te geven dat je hier niet mag toeteren. Heel typisch vind ik dat. Nou was dit nog het platteland dus ben ik benieuwd hoe dit er in de stad straks allemaal aan toegaat, maar denk niet dat Chinezen met hun rijgedrag in Nederland kunnen rijden of Nederlanders in China.

Toen we nog een half uur verwijderd waren van het dorpje, kwam er opeens een einde aan de geasfalteerde weg en moesten we over stukken rijden waar de weg nog onder constructie was. Tot nu toe leek China vooral een grote chaos met een hoop onafgemaakte projecten. De verschillen tussen modern en oud, arm en rijk zijn hier nog zo duidelijk te zien. Zo kan je de meest mooiste auto’s rond zien rijden, gevolgd door een man die een stok op zijn schouders balanceert met manden aan ieder uiteinde.

Het is een zeer eigenaardig land, China en het was dan ook niet gek dat de twijfel weer begon op te spelen. Nou was in onderhand niet meer bang dat ik het hier geen half jaar zou overleven, maar eerder dat ik het niet zo leuk zou vinden als ik had verwacht. Thuis had ik zo veel mogelijk geprobeerd om vooral geen verwachtingen te krijgen, maar het enige wat ik wel verwachtte, was dat ik het hier geweldig zou vinden, maar midden in de bergen in een of ander afgelegen dorpje begon ik toch bang te worden dat dat niet zo zou zijn. Hong Kong vond ik geweldig, maar vergeet niet dat China geen Hong Kong is. Ik geloof dat ik ook wel meerdere malen aan mijn ouders heb gevraagd of zij dachten dat ik het hier leuk zou hebben en gelukkig wisten ze me keer op keer weer gerust te stellen. Toch wel handig om je ouders op zulke moment bij je te hebben!